ผมคิดงานไม่ออก ไร้เหลี่ยม ไร้มุมเขียน สิ้นเนื้อประดาตัวทางความคิด เค้าให้ผมเขียนเรื่องที่ยาวเพียงสองหน้ากระดาษ ทว่า คิดมุมไหนก็ไม่มีอะไรบรรเจิดเลย
หัวข้ออะไรนะ ... คลิ๊ก ... ท้า ... กล้าฝัน ... บนโลกออนไลน์
ผมกล้าฝัน กล้าท้าทายกำลังของตัวเอง แต่ไม่ค่อยคลิ๊กเท่าไหร่ หมายถึงไม่ค่อยคลิ๊กแล้วเปลี่ยนชีวิตของตัวเอง ความฝันของผมมันกลับเดินเข้าหาธรรมชาติ วันๆ จะมองหาแต่สีเขียว หาต้นไม้ ใบหญ้าไปเรื่อย
บางคนหน้าจอคอมพิวเตอร์สำหรับผมคงจะมีเอาไว้แค่ทำงาน และติดต่อสื่อสาร พูดคุยธุระตามอัตภาพ แต่ไอ้การสัมพันธ์ลึกซึ้งถึงขนาดเปลี่ยนชีวิต สำหรับผมมันต้องอาศัย 'คนข้างๆ'
อาศัยคนที่ยืนอยู่ด้วยในยามยากลำบาก คนที่ไม่ทิ้งกัน คนที่รับมือความไร้เดียงสาของผมได้ คนที่เจ็บได้เพื่อผม และแน่นอนที่ผมก็จะทำให้เขาในสิ่งเดียวกัน ผมมีแค่พ่อในความทรงจำที่เป็นเช่นนั้น คนที่ร้องไห้เพื่อผม และรอผมกลับมากินข้าวทุกวันทั้งๆ ที่รู้ว่าผมจะไปกินข้าวกับเพื่อน คนๆ นั้นแหละที่เปลี่ยนผมได้
facebook เปลี่ยนผมไม่ได้ เพราะผมไม่ต้องการให้มันเปลี่ยน ...
ผมกลับซาบซึ้งกับการให้ที่ยิ่งใหญ่ของต้นไม้มากกว่า ซึ้งที่ไม่ว่าเราจะทิ้งเมล็ดของมันตรงไหน มันก็จะงอกกลับขึ้นมาให้เรากินอีกครั้ง ซึ่งกับท้องฟ้าที่สว่างให้คนรวยและคนจนเท่าเทียมกัน ซึ่งที่โลกนี้ให้อากาศเราหายใจฟรีๆ ให้น้ำแร่เราดื่มอย่างไม่คิดมูลค่า
เทคโนโลยีไม่ใช่สิ่งที่เปลี่ยนผม แต่คนที่ใช้เทคโนโลยีต่างหาก คนดีๆ ที่อยู่เบื้องหลัง ความตั้งใจดีๆ ที่ส่งผ่านเทคโนโลยีต่างหาก ในมุมนึงเราก็สะดวกมากขึ้นที่จะสื่อสาร แต่ก็น่าแปลกที่บางครั้งเรากลับรักกันน้อยลง เรามีพื้นที่ให้ความเชื่อใจน้อยลงเพราะเอามีจีพีเอส ...
มันรวมถึงความเป็นส่วนตัวของเราด้วย
ผมต้องการเพียงสิ่งที่โลกนี้ให้มาซึ่งฟรีและสวยงามอยู่แล้ว ดินที่ไม่ต้องใส่รองเท้าเดิน ผลไม้ตามฤดูกาล น้ำให้ลำธาร สีรุ้งบนฟ้า และเวลาสำหรับชีวิต
ดังนั้นผมจึงเขียนไปออก เขียนไม่ได้ว่าผมฝันอะไรบนโลกออนไลน์ ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น