เมื่อฉันโตขึ้น

------- (เด็กชายวัยหกขวบ // ๕๗๔ ถนนเพลินจิต) -------

เค้าถามฉันว่า ... ‘โตขึ้นลูกอยากเป็นอะไร’ ในตอนนั้นฉันทำได้เพียงแค่ดูดนิ้วหัวแม่มือตัวเองตามความเคยชิน อย่างฉันคงเป็นได้แค่เด็กอมมือวันยังค่ำ เรื่องแบบนั้นฉันยังไม่แก่พอที่จะคิดมันหรอกแล้ววันๆ

ฉันคิดอะไร ...

ฉันวางมือลงบนกระดาษพลิกไปพลิกมาเพื่อหาด้านที่เรียบที่สุด สะอาดที่สุดเพราะมันเป็นกระดาษช้ำๆ ที่ผ่านการวาดมาหลายครั้งแล้ว แล้วฉันก็ได้พื้นที่มาประมาณฝ่า ฝ่ามือของฉันนะ ไม่ใช่คนเธอ ... โถ่เอ๊ยก็ฉันเป็นเด็กนี่นา

ดินสอทู่ๆ ถูกกดลงกับประดาษเบาๆ (หลังจากที่ลองมาหลายครั้งแล้วฉันพบว่าการกดเบาๆ ทำให้ลบง่ายและงานน่าจะออกมาสะอาดที่สุด) จินตนาการถึงฮีโร่ผู้กระทำความดี เสียสละชีวิตจนเองสู้กับสัตว์ประหลาด (ซึ่งตอนนั้นฉันออกเสียงว่า ‘สัปปะหลาด’)

ฉันวาดด้วยความรักและความเพียรพยายามไปเรื่อยๆ แม้ผิดบ้าง ต้องลบบ้าง ต้องแก้บ้าง แต่ก็ยังวาดต่อได้เรื่อยๆ ฉันไม่เคยคิดไกลเกินกว่าหน้ากระดาษของฉันเลย อันที่จริงมันเพียงพอสำหรับฉันแล้ว เพราะทุกครั้งที่นั่งตรงนี้ มันได้พาฉันไปไหนต่อไหนมากมาย พวกฮีโร่สอนฉันว่าเกิดเป็นผู้ชายมันต้องปกป้องคนที่อ่อนแอกว่า

แล้วพ่อแม่ไปไหน ...

ชายคนนั้นทำงานชั้นบนจนค่ำทุกวัน เค้าคือคนเดียวกันกับที่บอกฉันว่า ‘พ่อจะเป็นทั้งพ่อและแม่ให้ลูกเอง’ มันอธิบายความได้อีกว่า แม่ของฉันท่านไม่ได้อยู่กับฉัน ท่านอยู่ที่หนึ่งไกลแสนไกลจากตรงนี้ ท่านตัดสินใจไม่อยู่กับพวกเราแล้ว

ฉันคิดตั้งแต่เด็กว่าเกิดมาอยากเจอท่านให้ได้สักวัน ท่านคงยอดเยี่ยมกว่าชายผู้นี้แน่ๆ คาดหวังกับท่านเหมือนคนคาดหวังกับนางฟ้า

โตขึ้นอยากเป็นอะไร ...

------- (๓/๔๒ โชคชัย ๔ พาวิลเลียน // ห้องสี่เหลี่ยมสลัวๆ) -------

ผมอายุยี่สิบเจ็ดปี ไม่รู้โตรึยัง ตอนนี้ผมกำลังนั่งอยู่ที่บ้าน บ้านหลังใหม่ เราย้ายมาหลายครั้ง ชายคนนั้นจากไปแล้ว เค้าจากไปไกลแสนไกล และจะไม่มีวันกลับมาอีก แต่ผมก็ยังคงจำเค้าได้อย่างแม่นยำ

ตรงหน้าของผมคือกระดาษสีขาวแผ่นใหญ่พอควร ผมกำลังจินตนาการถึงฮีโร่ และวาดพวกเค้าลงไป ร่างสีดำสลับแดง ตากลมๆ ของคาเมนไรเดอร์โอ๊ส ถูกวางลงไปตรงกลางของกระดาษ เว้นที่ริมๆ เอาไว้วาดตัวประกอบ

ผมยังคงคิดอยู่เสมอว่าถ้าผมอยากจะช่วยคนที่เดือดร้อนต้องทำยังไง ต้องประกอบอาชีพอะไร หรือต้องเรียนสาขาไหน เพราะจริงๆ ผมก็ชอบหลายๆด้าน ทั้งกีฬา วิชาการ ศิลปะ ดนตรี และอื่นๆ ทำไมเกิดมาเป็นคนต้องเลือกสิ่งที่ชอบมากที่สุด ทำไมต้องมีบรรยากาศแห่งการรักพี่เสียดายน้อง ทำไมเราต้องเลือกบางอย่างและตัดสินใจทิ้งบางอย่าง ทั้งๆ ที่มันเป็นของเราทั้งหมดอยู่แล้ว

นั่นสิ ทำไมกันน้า ...

ผมเพ้อคนเดียวว่าอยากทำอะไรดีๆ ให้คนอื่นเค้าได้ประโยชน์ ผมเพ้อว่าตัวเองเป็นฮีโร่ที่กำลังช่วยเหลือคนที่อ่อนแอกว่า เพ้อจากหน้ากระดาษเป็นชีวิต จากฮีโร่ในจินตนาการกลายเป็นตัวผม

หลังจากนั้นไม่นานก็เริ่มลงมือเขียนโปรเจคของผมเองและเดินหน้าทำแบบเล็กๆ หลังจากนั้นอีกสามเดือนรัฐบาลก็ให้งบดำเนินงาน ทำให้มันเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมามาก มันเป็นโปรเจ็คพิทักษ์โลกในแบบของผม (วอยซ์ มี พรีส ไงล่ะ)

“โตขึ้นผมอยากเป็นฮีโร่ครับพ่อ” ในที่สุดผมก็ตอบ