------- (บนรถเมล์ // ขาไปอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ) -------
ฝนเม็ดบางเกาะตัวอยู่ที่กระจกใส ริมบานหน้าต่างคือที่ฉันนั่งอยู่ ภาพผืนน้ำบางๆ บนพื้นถนนสะท้อนเงาของท้องฟ้าสีหม่น ก่อนที่จะแตกตัวออกเป็นวงจากหยาดหยดน้ำตาของฟ้าเบื้องบน
ใครจะรู้ว่าอันที่จริงท้องฟ้ากำลังร้องไห้หรือหัวเราะท้องแข็งกันแน่
ครื่นคราน !! เป็นเสียงท้องฟ้าที่ร่ำร้อง ฟังไปคล้ายคนกำลังตีอกชกตัว
"ท้องฟ้าจ๋า ท้องฟ้า เธอเป็นอะไรเหรอจ๊ะ" ฉันถามกึ่งแสดงความอาทร
"ฉันมองไม่เห็นเลย มองไปทำไมมีแต่หน้าตัวเอง" ท้องฟ้าตอบเสียงเศร้า
"เธอหมายถึงภาพของเธอบนพื้นถนนเหรอ"
"ถนน ... เธอหมายถึงพื้นหินแข็งนั่นเหรอ"
"ใช่ เธอไม่รู้จักเหรอ"
"ฉันไม่รู้จักหรอก ... แล้วต้นไม้งอกออกมาได้มั้ย"
"ไม่ได้หรอก ต้นไม้งอกแค่ในดินเท่านั้น"
"ในดิน จริงสิ ดิน ..." ท้องฟ้าพูดกึ่งเพ้อ
ความเงียบงันมาเยือนเราทั้งคู่ ฝนก็ตกแรงขึ้น
ครืนคราน !! คราวนี้ฉันได้ยินชัด มันคือเสียงสะอื้น ฉันทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว ... ไม่ไหวจริงๆ
"เล่าให้ฉันฟังเถอะนะ ขอร้องล่ะ กรุณาแบ่งปันความเจ็บปวดของเธอมาให้ฉันบ้างเถอะนะ"
"เธอไม่เข้าใจมันหรอก" ท้องฟ้าตะโกนออกมาด้วยความปวดร้าว
"เธอลองดูก่อน ... กรุณาลองดูก่อน" ฉันที่ใบหน้าอาบน้ำตาของฟ้าตะโกนกลับขั้นไป
"ฉันอยากเห็นสีเขียวของต้นไม้ ฉันคิดถึงเพื่อนของฉัน ผืนดิน กับดอกไม้ ฉันไม่ได้เจอเขานานแล้ว คิดถึงจนเสียงของฉันสั่นไปหมด ... "
"พวกเธอเอาหินมาปิดผืนดินไว้ทำไม หากฉันไม่เจอเพื่อนๆ ฉันคงต้องร้องไห้ และพวกเธอก็จะจมน้ำตาของฉัน ในที่สุกพวกเธอก็จะหายไปด้วย และฉันคงต้องอยู่คนเดียว" ท้องฟ้าพูดกึ่งร้องๆ ไห้ ฉันไม่พูดอะไรออกมาอีกในช่วงเวลานั้น ปล่อยให้ความเงียบกลืนกินเราอีกครั้ง
ทั้งๆ ที่ฉันสามารถอธิบายเรื่องราวของถนนได้อย่างดี แต่มันก็คงไม่อาจจะเปลี่ยนบทสรุปของเรื่องนี้อยู่ดี
"ท้องฟ้า ฉันดีใจที่มีเธอนะ ดีใจที่เกิดมาชีวิตหนึ่งได้เคยคุยกันเธอ ได้รับรู้สิ่งที่เธอรู้สึก กรุณารับฉันไว้เป็นเพื่อนของเธออีกคนได้มั้ยจ๊ะ"
น้ำตาของท้องฟ้าหยุดไหล เปรวแดดสีทองทอดตัวที่ขอบก้อนเมฆสีหม่น
"ได้สิ ฉันมีของขวัญจะให้เธอ รับไปสิ"
"อืม" ฉันพยักหน้าพลางส่งยิ้มละไม
สีม่วง สีคราม ค่อยๆ ทอดตัวเริงระบำตามริ้วเมฆ จนครบทุกสีกลายเป็นรุ้งกินน้ำในที่สุด
"สวยจังเลย" ฉันเพ้อ
"ขอเธอจงระลึกถึงฉันบ้างนะ อย่างน้อยก็เวลาที่เห็นรุ้งกินน้ำ" ท้องฟ้าบอกฉัน
"แน่นอนท้องฟ้า ฉันจะคิดถึงเธอ
ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงเธอ ฉันจะปลูกดอกไม้หนึ่งดอกเพื่อเอาไว้เป็นเพื่อนเธอ"
แสงแดดสว่างจ้าทอประกายระยับทั่วท้องฟ้า สายรุ้งกระพริบหนึ่งครั้ง
ก่อนที่จะจางหายไป ดุจคำลา
ฉันยิ้มและโบกมือ หวังส่งความรักของฉันให้ลอยขั้นสูง
"ฉันก็ดีใจที่มีเธอ" ท้องฟ้ากระซิบบางๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น