สุนทรีย์ เริงร่า ใต้ฟ้าสีเทาเกือบดำ
อากาศแสนหนักอึ้ง อื้ออึงด้วยเสียงฟ้า เสียงความรู้สึก
ฉันฮัมเพลง ...
ท้าทายความเจ็บปวด ท้าทายชะตา
เขาเคยบอกฉันว่า ชีวิตฉันมันถูกกำหนดเอาไว้แล้ว
ฉันไม่มีวันเชื่อ เรื่องพรรณนั้น
เพราะสักวันหนึ่งคำครหา จะเป็นเหมือนเม็ดฝน
ที่ตกลงมาแล้วแห้งไปในที่สุด จางหายเหมือนหยดน้ำตาที่ร่องแก้ม
อีกไม่นาน ... ฉันจะยิ้มใต้แสงตะวันอีกครั้ง
มันจะเป็นวันที่ฉันยืนหยัดด้วยขาของตัวเอง
ขาข้างที่ครั้งหนึ่งเคยเจ็บรวดร้าวในกระดูก
ขาข้างนั้นแหละ ฉันจะใช้มันยืนให้ดู
เพราะฉันจะไม่ยอมล้มลงไป ด้วยตัวของฉันเอง ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น