ความเหนื่อยล้าสะท้อนให้ได้จากใบหน้าซึมๆ นี่เป็นเวลาห้าทุ่ม บนรถปรับอากาศสาย 73ก ผมแยกจากบูมมาไม่นาน เป็นเรื่องธรรมดาที่จะมีเพื่อนมาส่ง บ้านเจ้าบูทอยู่ซอยฝั่งตรงข้ามกับป้ายรถเมล์ป้ายนั้นพอดี
วันนี้ก็เหมือนทุกที เราคุยกันถึงเรื่องชีวิต ความฝัน และกำลังใจ บรรยากาศของงานศพเพื่อนบูมยังคงอยู่รอบๆ มันย้ำเตือนเราทุกครั้งที่เรานึกถึงว่า ชีวิตเราสั้นแค่ไหน ปิดท้ายเราเลือกเรื่องของเหล่าคาเมนไรเดอร์มาคุยกัน เล่าให้กันฟังถึงสิ่งที่เราประทับใจ แม้บางทีมันจะเป็นสิ่งเล็กน้อยแค่พระเอกสวมหมวกกันน๊อคตอนที่ขี่มอเตอร์ไซค์ก็ตาม
เรื่องต่างๆ ที่เกิดขั้นรอบๆ ตัว เคลื่อนไหวไปมาตลอด หมุนเวียนเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว หนึ่งวันจบลงแล้ว และพรุ่งนี้กำลังจะกลายเป็นวันนี้ ผมคิดอยากซื่อสัตย์กับสิ่งที่ตัวเองทำ อยากทำมันให้ดี ไม่อยากจะขี้เกียจอีกต่อไป ไม่รู้คนอื่นเขาคิดอย่างผมบ้างไหม พวกเขาดูเหนื่อยกันมาก บางคนหลับไหลไม่ได้สติ ล้มตัวซบพิงอิงแอบกับบานกระจกใส
และพรุ่งนี้ก็ต้องสู้ต่อ ...
ผมอยากกอดพวกเขาจัง อยากเป็นที่พักสำหรับเขา พูดกับพวกเขาว่า "พักก่อนนะ ไม่ต้องรีบ มีอะไรอยากจะเล่ามั้ย" แต่ผมก็รู้ว่าพวกเขาคงไม่ไว้ใจ อยากบอกว่าจริงๆ แล้วโลกนี้ยังมีความรัก มีความอ่อนโยน มีอยู่ในตัวเราทุกคน ไม่ได้ตายจากไปไหน เพียงแค่บางครั้งเราเหนื่อยเกินกว่าที่จะแสดงมันออกมา แต่เอาเถอะ
"เล่ามาสิฉันอยากฟัง"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น