ความแปรปรวนของ "ตีสี่"

นาฬิการปลุกไม่ได้ดัง เสียงเพลง เสียงดนตรีเงียบสนิท ... ใครบางคนลืมอะไรบางอย่าง ... ใช่แล้วเขาลืมตาใต้ฟ้ามืดดำ แสงทองของพระอาทิตย์ยังไม่มาเยี่ยมเยือน

เขาทอดสายตาที่เบลอขี้ตาไปรอบตัว มันยังคงดำมืด ดูเหมือนตอนนี้เขามองไม่เห็นเงาของตัวเองด้วยซ้ำ หรือว่าเขาจมอยู่ใต้เงาของตัวเองกันนะ ถึงคลับคล้ายแต่มันก็ไม่อาจสรุป

สองมือตะคุ่ม คลำหาปุ่มสวิชไฟที่ริมกำแพงห้อง มันช่างยาวไกล ... ผิวสัมผัสหยาบด้านแสนซากมือทอดตัวไปอย่างไร้จุดหมาย มันไม่ได้พูดอะไรกับเขาเลยสักคำ

เอ๊ะ ------- !!! มีบางอย่างเลื่อนตัวผ่านมือของเขาเข้า ... มันคือสวิชไปใช่หรือไม่ ถ้าไม่ใช่ล่ะ ! ถ้ามันเป็นรูปลั๊ก เขาคงต้องสิ้นชีพดาวดิ้นอยู่เพียงลำพัง "ไม่เอาดีกว่า ไม่หาแล้ว"

เขาคลานกลับมาที่นอน แต่ที่ไหนล่ะ ------- ??

ห้องเล็กๆ แห่งนี้กว้างขวางประหนึ่งอวกาศ เว้นแต่เพียงว่าที่นี่ไม่มีดวงดาวคอยจรัสแสงนำทาง เขาคลำไปบนพื้นกระเบื้อง สองมือกวาดไปมาเชื่อช้าไขว่คว้าหาที่นอน ...

ถ้ามีแมลงสาบล่ะ ------- ?? เขาถาม
ถ้ามีตะขาบล่ะ ------- ?? เขาขยี้ตัวเองอีกด้วยคำถามต่อเนื่อง

"บรื๋ออออๆ ... ไม่เอาดีกว่า ... ช่วงนี้ยิ่งชุมๆ อยู่ด้วย
วันก่อนก็เจอตะขาบตัวหนึ่งที่ห้องน้ำ ตัวใหญ่เท่านิ้วโป้งแน่ะ"

แล้วเขาจะทำยังไงต่อไป ... เหมือนชีวิตเป็นเรื่องตลกที่ดันตืนมาก่อนที่จะถึงเวลาเช้า มิน่าล่ะ ... ถึงเรียกว่าเช้ามืด เพราะมันมืดจริงๆ

สิ่งที่เขาตัดสินใจ คือ เขาชันเข่าตัวเองขึ้นมากอด ซุกหน้าเงาๆ ของเขาบนลงไปบนนั้น เงยหน้าขึ้นมาบ้างเพื่อมองหาท้องฟ้า

หากแต่มันทางไหน ------- ??
แล้วรู้ได้ยังไงว่าไม่ได้หันหน้าเข้าหากำแพง ------- ??

เขาเงยหน้าขึ้นมาจากหลุมหลบภัยในที่สุด !!! พลางค่อยๆ ยืดแข้งขาออกด้วยความเมื่อยล้า เพราะนั่งอยู่นาน ...

"เอาล่ะ ! ตายเป็นตาย อยู่ตรงนี้ก็ตายทั้งเป็นอยู่แล้ว
ไม่แน่ ... ฉันอาจพบคำตอบที่ริมกำแพง" เขาคิดด้วยท่าทีอดรนทนไม่ได้

ว่าแล้วก็จรดเท้าที่ตอนนี้ฉ่ำชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อแห่งความกลัว
หรือทั้งหมดนี้เป็นเพียงความฝัน ------- ?? เขาคงจมอยู่ใต้เงาของตัวเองกระมัง !

เขาเดินต่อไปพลางเหยียดมือไปข้างหน้า ก้าวต่อไป ทีละก้าว ทีละก้าว ... ช้าเชื่อง ย้างเยื่อง อย่างนั้น อย่างนั้น

"อ๊ะ !! แตะได้แล้วกำแพงสินะ ..." เขาคิดอย่างอดดีใจไม่ได้ ดีชั่วจะได้รู้กันในไม่ช้า ...

ลูบมือต่อไปบนผนังห้อง พลางคิด "สวิชไฟน่าจะสูงๆ หน่อยประมาณนี้" ลูบต่อไปด้วยก้าวที่มากขึ้นถี่ขึ้น และถี่ขึ้นดุจลมหายใจ

ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ เสียงใจเต้นระรัวในอกชาย ...

"เฮ๊ย ... นี่มัน ! " บางสิ่งคล้ายทรงเหลี่ยมผ่านผิวสัมผัสของเขาไป เขาค่อยๆ ลูบไล้ละเลียดผิวหนังหยาบหน้าของมือชายชาตรี

"ไม่มีรู มีปุ่ม เจอแล้วสวิชไฟ ------- ไชโย ------- !!!" เขาลั่นเสียงแห่งความดีใจออกมาในที่สุดตัดสินใจกดลงไปอย่างไม่ลังเล ...

ไฟสว่างพรึบ !!!

เขารีบหลับตาเนื่องจากแสบ ... จ้าซะขนาดนั้น !!!

พักหนึ่งพอทุเลาก็ค่อยๆ ลืมขึ้นอีกครั้ง ... นาฬิกาที่อยู่ด้านขวาของห้องตอนนี้มันอยู่ด้านหน้าเขาแล้ว เข็มสั้นชี้เลขสี่ เข็มยาวชี้เลขแปดกว่าๆ

"ตีสี่สี่สิบสี่" เขาทวนให้มันดังในความคิด ที่นอนไม่ไกลนักอยู่ด้านขวา ไม่นานพอชิน เขาจึงเดินไปเปิดตู้เก็บของที่มุมห้องอีกด้าน เพื่อหยิบไฟฉาย ก่อนจะปิดไฟ แล้วอาศัยความสว่างของไฟฉายเดินกลับมายังที่นอน เสียบตัวลงในผ้าห่มแสนอุ่น ... หลับตา วางไฟฉายข้างเตียง ถอนหายใจออกยาวเหยียด

หรือว่านี่คือความฝันของเขา ------- ??
หรือว่าเขาจมอยู่ใต้เงาของตัวเอง ------- ??

ช่างมันเถอะ ... บ้าบอ ...