ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันไม่เคยบอกแกเลยว่า "รัก" แกอย่างไร แบบไหน นั่นคงเป็นเพราะว่ามันไม่รู้จะนำมาเทียบเคียงกับอะไร ...
ถ้ามีคนเอาจดหมายนี่ให้แก ฉันคงจากโลกนี้ไปแล้ว อยากบอกว่าไม่เสียใจที่ได้คบ ได้คุย ได้เอาหัวไหล่ชนกับแก เวลามันสิ้นมากเนอะ เจอกันไม่นานก็จากกันอีกแล้ว ฉันไม่เคยทำใจยอมรับการจากเลยได้เลยสักครั้ง
อยากให้แกระลึกเอาไว้ว่าฉันไม่ได้จากไปไหนไกล ก็อาจจะคงอยู่ในเซลไหนของแกสักเซล อาจจะอยู่ในลมหายใจของแกสักห้วง อยู่ในความคิดถึงของแกบางจังหวะ ... แต่นอนนอน สำหรับฉันมันไม่มีช่วงเว้น
ยังจำครั้งแรกที่เราเจอกันได้มั้ย ... วันที่ฉันร้องเพลงบนเวทีประกวด แกใส่เสื้อสีเขียว ดูบ้านนอกเชียว แต่เชื่อมั้ยแกเป็นคนที่คุยด้วยแล้วสบายใจมาก วันนั้นฉันตัดสินใจชวนแกเป็นแฟนไง ...
เราผ่านอะไรด้วยกันมามาก มากสำหรับชีวิตสั้นๆ ของฉัน ดีใจนะที่ได้กินข้าวหม้อเดียวกับแก ดีใจที่โลกนี้มีคนที่ทะเลาะด้วยได้แบบไม่ต้องเกรงใจ
แกเป็นคนดีมาก ... ฉันจะจำมันไปตลอดกาล วันนึ่งไม่นานเราคงจะได้นั่งเอาไหล่ชนกันอีก ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น