หูด

ก้อนเนื้องอกสีดำเลื้อยอยู่ที่ลำคอของผมคล้ายงู ต่างกันตรงที่มันไม่ขยับ เวลาไปโดนมันเข้า "โอ๊ย" ... ผมร้อง ไม่ใช่มันแต่อย่างใด

พ่อก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ผมก็ไม่รู้สึกอะไร หากไม่มีใครไปแกะ ไม่เคยคิดจะไปตัดเลย มันต้องท้าวความตั้งเด็กเพิ่งจำความได้ ความทรงจำแรกๆ ของผม คือ ผมกำลังวิ่งไปบนพื้นพรมหนานุ่มของบ้าน พ่ออยู่เบื้องหน้าไม่ไกล จำได้ว่าพ่อเพิ่งกลับบ้าน และผมต้องอยู่คนเดียวเกือบหนึ่งวันเต็ม ด้วยความดีใจจึงรีบวิ่งเข้าไปสวมกอด หวังในใจว่าจะแนบลำตัวรักพ่อให้แน่นที่สุด

ทุกอย่่างเป็นไปตามคาด คือ ได้วิ่งและสวมกอด แต่มีเผอิญไปโดนบุหรี่ในมือของพ่อจี้เข้าอย่างจัง ผมรีบดึงมืออกมา แล้วคงจะร้องไห้ แต่ที่แน่ๆ มันเจ็บ แสบ รวดร้าวความรู้สึกที่เปราะบางของผมในวัยนั้นมาทีเดียว

"ต้องเราไฟจี้นะ ถึงจะเอามันออกได้ เจ้าหูดเนี่ย" หมอบอกพ่อ ผมในชุดอนุบาลก็นั่งอยู่ด้วย พลางนึกภาพ นึกความรู้สึกในวันที่โดนไฟครอกที่มือเล็ก น้ำตามันไหล ร้องไห้เสียงดังด้วยความกลัว และวิ่งออกไปจากห้องตรวจไข้

พ่อวิ่งตามร้องเรียก แต่ผมไม่หยุด วิ่งไปแอบที่ร้านหนังสือ ไม่มองอะไรนอกจากที่ซุกตัวจากความโหดร้ายสักที่ เพราะคิดว่าหากจับได้ต้องตายแน่ ...

พ่อวิ่งตามมา พลางถามหาผมเป็นการใหญ่ ตะคอกถามคนขายของเสียงดัง ผมกลัวจนตัวสั่นเทา ตอนนี้ผมอยากออพไปจากโลกนี้เสัยจริง พลางนึกว่าเดี๋ยวมันก็จะผ่านไป มันเป็นแค่อีกคืนบนที่นอน ผมคงจะฉี่ราดอีกตามเคย ...

พ่อมองหาแล้วก็ทำท่าเหมือนจะเดินออกไป ผมรอจนพ่อเดินออกไปจึงย้ายตัวออกมา ทันใดนั้นพ่อหันมา วิ่งเข้าใส่ผมกระชากคอเสื้อคนขาดแล้วลากไปตามทางที่จากมา ผมยกมือไหว้ ร้องขอชีวิต ร้องไห้เสียงดัง พ่อไม่พูดอะไร ...

แต่ทางขากลับไม่ได้ไปที่ห้องตรวจโรค มันกลับตรงไปที่รถของพี่ เชฟคาเมโร่ สีเขียวเข้ม พ่อเปืดประตูเหวี้ยงผมขึ้นไปอย่างแรงและปิด ขึ้นมาบนรถขับออกไป

ตั้งแต่นั้นพ่อไม่เคยพูดเรื่องหูดอีกเลย จนวันที่พ่อจากผมไป ... ผมเองก็เช่นกัน

ช่วงไปโรงเรียนเพื่อนจะล้อผมสองอย่างหนึ่งคือ "ไอ้ลูกไม่มีแม่" คำนี้น่าแปลกที่ผมรู้สึกเฉยๆ คงเพราะไม่เคยรู้ว่ามีแม่เป็นยังไง เลยไม่สะเทือนใจ สองนั้นคือคำว่า "ไอ้ตัวหูด" คำนี้ผมโกรธมาก จำได้ว่าเคยเกินโดนไล่ออกจากโรงเรียนเพราะจับหน้าเพื่อนกระแทกโต๊ะไม่นักเรียนไปหลายครั้งกว่าครูจะมา เพื่อนหัวแตกไปหลายแผลที่เดียว

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำเรียกว่ารุนแรง เพราะเวลาโดนพ่อตีก็ใช้วิธีแบบเดียวกัน ... เลยกลายเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนไปในที่สุด ทุกวันนี้หูดยังเป็นอยู่ ... แต่ผมน่ารักขึ้นมากเพราะโตขึ้นจากวันวาน ...