------- (๑) -------
ขนลุกซู่ทุกครั้งที่ล้ม
ปาดน้ำตาทุกครั้ง ที่มันหวั่นไหว
ก้าวต่อไปทุกครั้ง ที่สะดุด
ฉันกัดฟัน รอแสงตะวันที่ปลายริ้วขอบเมฆ ...
------- (๒) -------
เปลี่ยนความทุกข์ที่ผ่านมา รวมเอาไว้เป็นกำลัง ให้ก้าวต่อ
เปลี่ยนขวากหนาม เป็นทุ่งหญ้าชอุ่ม
เปลี่ยนความอ้อนล้า เป็นเวลาพักผ่อน และเอนกาย
เปลี่ยนความคิด เปลี่ยนจริต เป็นคน "คนใหม่"
------- (๓) -------
สักวันใจจะเปิดกว้าง เพื่อรับรอยยิ้มครั้งใหม่
สักวันฤดูที่เราเกลียดจะจากไป ... มันเป็นแค่แป๊ปเดียว
เดี๋ยวสิ่งใหม่หมุนมา เวียนมา "เธออย่ายอมแพ้ เพียงพอ"
พอที่จะรู้ว่า "ชีวิตยังหวังได้ แม้ไม่ได้ก้าวไปไกลแต่ใช่ว่าจะอยู่ที่ศูนย์"
******************************
------- ตื่น หลับ ตื่น หลับ เราหลับเพื่อตื่น หรือตื่นเพื่อหลับ
------- เราหลับตาเพื่อลืมตาหรือ ลืมตาเพื่อหลับตา
------- เราพักเพื่อก้าวต่อ หรือก้าวเพื่อพัก ...
จงศรัทธาในสิ่งที่เราเชื่อมั่น --- มีคนเคยบอกผม เธอ คือ ภัทราวดี มีชูธน หรือที่รู้จักในในนาม "ครูเล็ก" วันนั้นเป็นวันที่ผมสับสน สับสนว่าชีวิตศิลปินของผมจะเอาอะไรยาไส้ ผมพอรู้ว่ายังมีฝนแห่งความหวังในยามเช้า หากแต่น้ำค้างยามค่ำคืนของผมกำลังจะหมดลง
มันอาจหมายถึงลมหายใจของผมด้วย ...
เวลานี้อะไรคือคำตอบ ผมจะมีชีวิตอยู่จนถึงช่วงเวลาที่ปลอยฝนนั้นแวะมาเยี่ยมเยี่ยนผมหรือไม่ ... มันไม่มีเหตุผลเป็นตัวเลข หรือปริมาณอันชี้วัดได้ มันมีแต่ความเงียบงัน
"จงศรัทราในสิ่งที่เชื่อ" มันดังกว่าทุกเสียงในใจกลางของความสับสน ช่วงเวลาที่ผมดำดิ่งลงในเงามืดของตัวเอง ...
กัดฟันแน่น ขนลุกซู่ไปด้วยกำลังใหม่ ท้องฟ้ายังมืดดำ แต่ยามเช้าชอุ่มกำลังมา และ ...
ผมต้องเป็นคนนั้น บนพื้นหญ้าเขียวสด กำความหวังในใจใส่มือแน่น ปักหลักเต็มกำลังเท้า ซดน้ำค้างหยดสุดท้าย แม้ปากผมระแหงแห้งผาก "แต่ผมคือคนใหม่"
เพราะความเชื่อ จึงพยายาม ความเชื่อเหมือนลูกธนูที่หลอมรวมตัวตนและกำลังทั้งสิ้นของเราไว้ในจุดเพียงจุดเดียว เข้มข้นในตัวเองพอที่จะทะลวงฝ่าไปทุกด่านความเจ็บปวด มันคือความแน่ใจในสิ่งที่เราหวังไว้ เชื่อว่ามีอยู่จริงแม้มองไม่เห็น
เพราะความเชื่อคนโบราณจึงสามารถส่งผ่านความหวังจากครั้งอดีตมาจนถึงปัจจุบัน เราจึงสามารเห็นผลแห่งการกระทำอันประกอบไปด้วยความพากเพียรของเขาได้ด้วยสายตาของเรา มันทำให้บางสิ่งที่ไม่เคยปรากฏให้เห็น กลับสามารถเดินทางออกมาจากจินตนาการสู่โลกแห่งความเป็นจริงได้
เพราะความเชื่อนี่เอง "เอดิสัน" ผู้ไม่เคยเห็นหลอดไฟ จึงสามารถประดิษฐ์มันขึ้นมา ... เพราะความเชื่อนี่เองเขาจึงพูดทุกครั้งเมื่อล้มเหลวว่า "เราแค่พบวิธีที่ผิดอีกหนึ่งวิธี เดี๋ยวเราจะเจอวิธีที่ถูกไม่ช้า"
มันคือความอดทนเพื่อบางสิ่งที่เราหวัง และมันทำให้สิ่งนั้นมีคุณค่า เพราะกว่าจะได้มามันมักอยากลำบาก ซึ่งการเดินในทุกก้าวของเรา บางครั้งเราอาจต้องใช้แรงที่มากกว่าคนอื่นบ้าง แต่แน่นอน ... เราไม่เคยถอดใจ
ไม่แน่เราอาจถึงก่อน ... ผมยิ้มเยาะเย้ยโชคชะตา ... หัวเราะที่ในความมืด
เวลากำลังผ่านไป แสงอรุณและฝนชอุ่มบนยอดหญ้ากำลังเดินทางมาแล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้น ...
อีกนิดเดียวเท่านั้น
ผมศรัทธาในพระเจ้า ... คุณล่ะ ... จงศรัทธาในสิ่งที่คุณเชื่อและเดินต่อไป
เป็นบทความที่มีพลังมากเลยนะ
ตอบลบโดยเฉพาะเมื่อเราอ่านในวันที่เรากำลังรู้สึกว่าเรากำลังจะหมดแรง
...จงศรัทธาในสิ่งที่เชื่อ...
พี่นิว..ขอบคุณมากค่ะ
ตอบลบสู้ๆ ครับ ขอจงมีกำลังเข้มแข็งแกร่งทุกๆ คนนะครับ
ตอบลบพระเจ้าทรงอวยพระพรค่ะ
ตอบลบพี่สายรุ้งค่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ