"เพื่อน" มีดีมีร้ายด้วยหรือ
"เพื่อน" มีแท้มีไม่แท้ด้วยหรือ
"เพื่อน" มีรักมีไม่รักด้วยหรือ
"เพื่อน" มีเก่ามีใหม่ด้วยหรือ
"เพื่อน" มีสนิทมีไม่สนิทด้วยหรือ
บนเส้นบรรทัดของหน้ากระดาษชีวิต ผมนิยามอะไรมากมายเหลือเกิน ความสัมพันธ์ถูกจำกัดความตั้งแต่ผมเป็นเด็ก "ไหว้ลุงสิลูก" "อย่าไปคุยกับคนแปลกหน้า"
ตอนเป็นเด็กผมนึกว่า "พ่อ" เป็นชื่อ "แม่" เป็นชื่อ "ลุง" ก็เป็นชื่อ แม้กระทั่ง "ป้าข้างบ้าน" ก็ยังเป็นชื่ออีกเหมือนกัน
ผม "งง" เมื่อป้าข้างบ้านมีสองคน ...
ภายหลังใช้เวลานานนับขวบปีถึงได้รู้ความแตกต่างระหว่าง "ป้าสมศรี" กับป้า "ข้างบ้าน" แล้วผมก็ถามพ่อว่า "พ่อชื่ออะไรครับ" พ่อตอบฉันว่า "วรวิทย์"
เมื่อเท้าเล็ก ๆ ของผมใหญ่ขึ้น เริ่มคิดว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ ผู้ใหญ่คือคนตัวใหญ่ "สวรรค์" กับ "สว่าน" คล้าย ๆ กัน พอเข้าใจว่าเทวดาคือคนดีที่อยู่บนสวรรค์ ...
"พ่อครับเทวดาอยู่ที่ด้ามจับหรือปลายแหลมคับ" อภิโถ่ !!!
"สวรรค์ลูก ... ไม่ใช่สว่าน"
ผมไปเรียนหนังสือครั้งแรกที่โรงเรียนอนุบาล ที่นั่นผมพบคำศัพท์คำหนึ่งมันมีความหมายคล้าย ๆ คนรู้จัก หากแต่การที่จะใช้คำนี้ได้นั้น ต้องให้ความสำคัญกับคนคนนั้นมากกว่าแค่ "คนรู้จัก"
"นี่สรุศักดิ์" ส่วนนี่ "วราวุฒิ" ทำความรู้จักกันเอาไว้สิ คุณครูอนุบาลพูดพลางมองหน้าผม เธอชื่ออำพร เธอคือสิ่งที่ผมต้องเรียกว่า "คนแก่" สินะ ! เพราะคนใดที่ "แก่" หนังหน้ามักจะเหี่ยวย่น แน่นอนสำหรับผมในตอนนั้น "หมาไม่มีวันแก่ มันอยู่ยงคงกระพัน"
"สวัสดีคับ" ฉันยกมือไหว้สุรศักดิ์เพื่อนคนแรกในชีวิตของฉัน อย่างเต็มความบรรจงเท่าที่เด็กหกขวบพึงกระทำได้ พยายามเหลือเกินให้เหมือนในทีวีช่องเจ็ด สุรศักดิ์ตัวแข็งทื่อคล้าย ๆ จะกลายเป็นอัมพาธ
"หนูไหว้เพื่อนทำไมล่ะลูก กล่าวทักทายก็พอแล้ว" ครูอำพรชี้แนะ
"ครูคับ ก่าวทักทาย นี่คืออะไลอ่ะคับ" ผมถาม กล่าวทักทาย คำใหม่มาอีกแล้ว ยอมรับเลยว่าเรื่องนอกบ้านผมไม่ค่อยถนัด จะถนัดก็แต่เรื่อง "นอกคอก" !!!
"กล่าวทักทายก็คือคำพูดเวลาเราเจอหน้ากันไงจ๊ะ" ครูแก่ของผมพยายามอธิบาย ผมพยักหน้าให้คุณครู พลางมองหน้าสุรศักดิ์
"ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยย!!!" ผมลากเสียงยาว แต่ไม่ได้ตะโกนเพราะต้องการแค่ทักทาย ตามที่ผู้ใหญ่นิยมทำกัน
โป้ง !!!
สุรศักดิ์ต่อยเบ้าตาผมอย่างจัง ผมเลยคว้าคอเสื้อ "มัน" แล้วเตะแบบเด็ก ๆ เข้าที่หน้า นับตั้งแต่วันนั้น "ไอ้เก๋" กับ "ไอ้นิว" ก็ไม่ถูกขี้หน้ากันอีกเลย แต่เก๋คือเพื่อน ไม่มีรักหรือเกลียด เพราะเด็ก ๆ เราจะไม่ขยายความกัน "ไม่มีคำวิเศษต่อท้ายคำนามในโลกของพวกเรา"
โตขึ้นมาอีก ที่โรงเรียนในหมู่เด็กชายชาตรีจะนิยมเล่นตุ๊กตุ่นพวกตัวการ์ตูนมากตรงนี้นี่เองที่คำวิเศษเริ่มเข้ามาในชีวิตเป็นครั้งแรก
"ของกูตัวใหญ่กว่าของมึง" ไอ้เก๋เพื่อนของผมกล่าวอย่างจังก้าท้าทาย ผม "งง" ใหญ่กว่าคืออะไร สิ่งที่มีเนื้อที่มากกว่าเหรอ ???
ไม่มีใครตอบฉันเลย ฉันในตอนนั้นรู้เพียงว่า ใหญ่ไม่ใหญ่ไม่รู้ ที่รู้มีอย่างเดียวคือ "กู" ไม่ยอมแพ้ !!! ลงเอยด้วยการต่อยตี แต่เก๋ก็ยังเป็นเพื่อนไม่ดีไม่เลว ไม่รักไม่เกลียด เพราะไม่รู้ว่า "ใหญ่กับไม่ใหญ่" คืออะไร
ต่อมาด้วยประสบการณ์ผ่านกาลเวลา "ใหญ่" จึงถูกเข้าใจ มันทำให้มีพื้นที่ความเข้าใจเหลือให้คำว่า "ดี" กับ "เลว" ด้วย กลายเป็นว่าคำอื่น ๆ ก็พากันแทรกตัวเข้ามาให้เราเข้าใจอยู่เนือง ๆ จนเราไม่รู้เนื้อรู้ตัว เผลอใจเรียกสิ่งต่าง ๆ ตามเขาไป ใช้ความคิดน้อยลงเพราะตกหลุมพลางแห่ง "ความเข้าใจแล้ว"
เมื่อไม่นานมานี้ผมได้เจอ "เพื่อนเก่า" เพื่อนที่รู้จักกันมานานแต่ไม่ค่อยได้คุยกันนัก เป็น "เพื่อนเก่าเก็บ" มากกว่า "เพื่อนเก่าใช้" ผมนิยาม แบ่งประเภทหมวดหมู่ให้ ... เพราะคุ้นชินอีกตามเคย
มีคนมาถามเราว่าคบกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่
"ตั้งแต่แรกเกิด" เพื่อนของผมตอบปุ๊ปปั๊ปฉับไว
"โอ้โห งั้นต้องสนิทกันมากแน่ ๆ เลย" เขาคาดเดา
"คุยกันไปก่อนนะ" ผมบอกเขาสองคน หลังจากนั้นก็พละตัวกลับบ้าน เพราะอึดอัดเต็มทน เอาเพื่อนคนนี้เก็บคืนที่เหมือนเคย
เวลาอยู่กับเพื่อนที่เราไม่อยากคุย เก่าใหม่ไม่สำคัญ ...
วานนี้เอง มานึกดู คำว่าเพื่อนรัก เพื่อนสนิท เพื่อนเก่า มันทำให้เรารู้ว่าเราจะคาดหวังกับเพื่อนคนนี้เท่าไหร่ แล้วเราจะไม่คาดหวังกับใครบ้าง แต่ในอีกแง่มันก็ดันกำหนดว่าเราควรคาดหวังกับคนบางคนได้เพียงเท่านี้ เท่านั้น ห้ามเกินกว่านี้กว่านั้น
นิยามอาจง่ายในการจัดประเภทของ "บางสิ่ง" หรือคน "บางคน" แต่กระนั้น "เพื่อน" ก็มีอีกความหมายที่น่าสนใจ คือ เพื่อนเป็น "สภาวะ" หนึ่งของการตัดสินใจ
คบคนไม่ใช่ที่นิสัย "ดี" หรือ "ชั่ว" แต่คบที่เขาเป็นเขา เธอเป็นเธอ เพราะในความดีย่อมมีความชั่วและในความชั่วก็มีความดี "เพื่อน" จึงไม่ใช่บุคคลแต่ "เพื่อน" เป็นกระตัดสินใจก้าวข้ามทัศนะคติของตัวเอง ที่จะแบ่งว่าใครดี หรือชั่ว ดังนั้นมันจะกลับไปสมัยครั้งเมื่อเรายังเด็กที่พ่อแม่คือชื่อ ...
ที่สิ่งต่าง ๆ อยู่ในที่ทางของมันอย่างง่าย ๆ ไม่ซับซ้อน ไม่เร่งรีบ ไม่ใส่สี ใส่ไข่ ใส่อารมณ์ของเราลงไป เราจะกลายร่างเป็นเด็กที่เรียนรู้สิ่งต่าง ๆ ในวิถีที่มันเป็นโดยปราศจากสิ่งปรุงแต่ง
ความสุขเกิดขึ้น เพราะเราจะเป็นคนที่มีเพื่อนมากที่สุดในโลก เราสามาถสนิทได้กับทุกคน เพราะไม่มีเพื่อนสนิท หรือเพื่อไม่สนิทในใจของเรา ...
น่าจะลองเขียนงานไปส่งนานมีบุ๊คอวอร์ด
ตอบลบจุดเด่นของนิว อยู่ตรงความลุ่มลึกในอารมณ์
เพิ่งมีเวลานั่งอ่านเอาตอนนี้
ตอบลบเราชอบนะ อ่านเพลินดี ได้คิดตาม
เราชอบงานที่ทำให้เราได้คิด
ทั้งคิดตาม คิดแย้ง คิดต่อ
ลองเช็คพวกตัวสะกดนิดนึงนะจ๊ะ งานจะได้สมบูรณ์ยิ่งขึ้น
เป็นกำลังใจให้จ้า และจะคอยติดตามผลงานต่อไป
...มีมี่จ้า...
ถ้าเขียนสักสี่สิบเรื่องนี่ส่งนานมีอวอดได้เลย
ตอบลบ