ที่นี่ เป็นมากกว่าโลกใดที่จัจินตนาการถึง
ที่นี่ เป็นนิยามแห่งคำว่ารัก
ที่นี่ เป็นจุดหมายปลายทาง
เป็นคำตอยของคำถาม
เป็นปลายทางของนักสำรวจ
เป็นขุมทรัพย์กลางทะเล
เป็นความชุ่มฉ่ำกลางทะเลทราย
แต่ ... ทั้งหมดคือห้องสี่เหลี่ยม
****************************************
สายลมโบกจากใบพัดสี่เหลี่ยมกลับกลายเป็นกลิ่นหอมของหมู่พฤกษาหลากสี เธอหมุนตัวกลางห้องสี่เหลี่ยม ท่ามกลางโลกอีกใบ
"โลกที่ความจริงอันโหดร้ายไม่อาจนิยาม"
โลกนั้นที่ผู้คนมองไม่เห็นเธอกลับมองเห็น หนูหน้อยลืมตา ... ท้องฟ้าสีฟ้าสดใสขึงตัวเองอยู่เบื้องบน แต่ในโลกนี้ที่ผู้คนมองเห็น เธอเป็นเพียง "เด็กหญิงที่หลับตา" กลางสรรพสิ่ง
โลกวุ่นวายกลางฝูงชน หรือโลกอันแสนผาสุข ???
"สวัสดีจ่ะคุณก้อนเมฆ" หนูน้อยทัก
"สวัสดี" เสียงทุ้มต่ำสุดขีดลากยาว ...
"หนูชื่อทอฝัน เป็นเพื่อกันไหมจ๊ะ"
"ได้สิทอฝัน เธออยากขี่คอฉันไหมล่ะ" ก้อนเมฆใจดีชักชวน
"ดีเลยยยยย ... ทอฝันจะบินได้แล้ว" ก้าวขาข้างหนึ่งขึ้นไปบนก้อนเมฆสีขาวปุย
"อึ๋ยยยย ... ตัวคุณก้อนเมฆนุ่มจังเลย" ทอฝันพริ้มรอยยิ้มไปในห้วงอากาศ
ปึ้ง !!! เสียงประตูห้องเปิดและปิดดังลั่น !!!
"แม่บอกแล้วใช่มั้ย ว่าอย่าพูดคนเดียวอีก มานี่เด๋วนี้" แม่เลี้ยงหยิกหูข้างขวาของทอฝัน เมฆปุย กับรอยยิ้มพลันหายไป
"หนูเจ็บค่ะแม่ ปล่อยหนูเถอะนะคะ"
"ฉันอับอายขายขี้หน้าจริง ที่มีลูกอย่างแก อ๋อ ไม่สิ อีกเด็กเก็บมาเลี้ยง !!!"
"ถ้าชาวบ้านชาวเมืองเขารู้ว่านอกจากแกจะตาบอดแล้ว ..."
น้ำตาซึมออกมาจากสองเบ้าตาของทอฝัน ไม่มีเสียงสะอื้นใด
"แกยังเป็นเด็กบ้าที่ชอบพูดคนเดียว ฉันจะเอาหน้าตาไปไว้ที่ไหน"
"แกกราบขอโทษฉันเด๋วนี้เลยนะ !!!" หญิงผู้ที่ได้ชื่อว่าแม่สั่งให้ทอฝันกราบลงแทบเท้า
สองมือนุ่มเนียนของเด็กหญิงบรรจงกราบลงแทบเท้า น้ำตายังลงไม่เหือดแห้ง
"เดี๋ยวเราคงจะได้เจอกัน เนอะคุณก้อนเมฆ อย่าไปไหนนะ แล้วหนูจะรีบกลับไป"
"โอ๊ย ... หนูเจ็บค่ะ พอเถอะนะคะ" ทอฝันส่งเสียงร้อง หลังโดนแม่เลี้ยงจิกผมและดึงอย่างสุดกำลัง
"ถ้าแกยังขืนพูดคนเดียวอีกละก็ ที่แกเจอวันนี้น่ะ มันน้อยไปร้อยเท่า จำไว้ !!!"
ที่นี่ห้องโถงชั้นล่าง ในบ้านที่ไม่มีใครอยู่ นอกจาก ... อสูรกายกับเด็กช่างฝัน
เด็กหญิงผมดำลากชุดยาวสีขาวตัวเก่าไปบนพื้นเย็นยะเยียบ น้ำตากำลังจะหยดลงสู่เบื้องล่าง แต่เธอก็เอาชายกระโปรงซับมันเอาไว้อย่างรีบ ๆ เพราะหากหยาดหยดจากความรวดร้าวของเธอตกลงไปแล้ว แม่เลี้ยงของเธอคงจะจักหน้าของเธอถูพื้นแล้วสั่งให้เลียให้สะอาดเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมาเป็นแน่
จากห้องโถงทอฝันเดินผ่านบันไดกลางบ้านไปสู่ห้องครัว แม้เธอมองทางไม่เห็นแต่แน่ล่ะที่เธอเกิดและโตที่นี่ บ้านที่จำได้ทุกผิวสัมผัส
ใช่ ... เธอเป็นเด็กหญิงตาบอก จะเอาอะไรอีก !!! พ่อแม่เหรอ ??? ตายไปตั้งนานแสนนานแล้ว แล้วยัยปิศาจนี่มาได้ยังไงเอาไว้จะเล่าให้ฟัง ...
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น