------- (การมาเยือนของพระอาทิตย์ // ของขวัญของแม่ผู้จากไปแล้ว) -------
ความมืดดำอะไรกัน ฉันมองแทบไม่เห็น มันขัดกันกับเสียงนกร้องตรงนั้น นี่เช้า ค่ำ หรือกลางคืนอันแสนสงัดกันนะ ??
ฉันมองเห็นรอยแยกตรงกลางระหว่างเงามืดนั้น แสงสว่างลอดเข้ามาเพียงเล็กน้อย มันขยับไปมาเป็นจังหวะ ที่แท้ เป็นฉันบนเตียงนอน ให้ตายเถอะ ... จะกี่ครั้งก็ตาม ... ฉันก็่ไม่เคยคุ้นกับบรรยากาศหม่นๆ ของห้องนี้สักครั้ง ห้องนอนขนาดใหญ่ ที่มีแสงส่องเพียงสลัว ม่านลายโบราณสีทอง โต๊ะ เครื่องเรือน และเครื่องประดับอื่นๆ ในสมัยเดียวกัน พวกมันต่างทำให้ฉันหลงคิดว่า ตัวเองติดอยู่ในอีกโลกหนึ่งทุกที เฮ้ออออ ...
ฉันเดินไปไม่ไกลนัก พลางยื่นมือออกไป เลิกชายผ้าม่านขึ้น 'แสงสว่างจ๋า ... ได้โปรดเข้ามาขจัดความมืดมนออกไปด้วยเถอะนะ' หากไม่เปิดผ้าม่านหนาๆ นี้ มีหวังคงต้องอยู่ในห้องมืดนี้ไปอีกนาน นี่ก็ได้เวลาที่ฉันจะต้องเตรียมตัวไปโรงเรียนแล้ว ... สมุดบันทึกของฉันอยู่ตรงไหนน้าาา ... ??
ฉันเดินไปที่โต๊ะไม้ตัวใหญ่ ติดกันกับบานหน้าต่าง เพื่อหาสมุดบันทึก ดวงอาทิตย์เริ่มทอแสงแล้ว มันสอดประกาย ลอดผ่านกระจกใสของบานหน้าต่่างเข้ามา นั่นไง ... ช่างอ้วนกลมดูน่าขันเสียยิ่งกระไร ... ฉันมองออกไปที่กลีบเมฆตรงปลายฟ้า สีม่วงค่อยๆ กลายเป็นสีส้มสลับคราม วันหนึ่งจะมีช่วงเวลานี้อยู่เพียงสิบห้านาทีเท่านั้น
'สวย งดงาม เหมือนเมื่อวาน ไม่เปลี่ยนไปเลยสักวัน ท้องฟ้ากับพระอาทิตย์อ้วนนี่เก่งเนอะ ซื่อสัตย์ มั่นคง ได้ไม่เปลี่ยนแปลง อดีตเป็นมาอย่างไร จวบปัจจุบันจนอนาคต ก็เป็นอย่างนั้น' ฉันส่งยิ้มหวาน
สมุดเล่มน้อยอยู่ในมือของฉันแล้ว มันมีหน้าปกสีขาว ถึงแม้จะเก่าไปบ้างตามกาลเวลา แต่ฉันก็รักษามันเป็นอย่างดี แม่ให้ฉันเป็นของขวัญ วันที่ฉันเกิด แต่ฉันก็ไม่เคยเห็นหน้าท่านหรอกนะ ถึงวันนี้ ฉันยังจดไม่เต็มเล่ม เพราะฉันพยายามเขียนให้ตัวเล็กๆ เข้าไว้ 'วันหนึ่งหากเราได้เจอกัน ท่านจะได้รู้ว่าชีวิตของฉันที่ผ่านมาทำอะไรไปบ้าง ... ท่านคงจะบอกฉัน ที่อยู่ในอ้อมกอดของท่านว่า ฉันเป็นเด็กดี'
แน่นอนฉันจะเป็นเด็กดี จะไม่ทำเรื่อง ให้ท่านต้องหนักใจเลยแม้แต่น้อย ...
------- (ที่หน้ากระดาษ // ความทรงจำของฉัน) -------
ฉันก้าวเท้าเข้าไปในโลกระหว่างบรรทัด สมุดบันทึกตรงหน้า ดึงฉันให้ย้อนเวลาเข้าไปในโลกที่ปัจจุบันไม่อาจนิยาม ตัวของฉันเด็กลงมากทีเดียว แค่ห้าขวบเห็นจะได้ ... ชุดกระโปร่งสีขาว กับกระเป๋าสีชมพูสดใส ฉันจำมันได้ดีทีเดียว
วันนั้นเป็นวันที่แดดทอแสง สว่างจ้า ขณะที่ฉันมองออกไปยังด้านนอกของบานหน้าต่างบานนี้ รูปปั้นเทพี บ่อน้ำพุหิน และสวนเขียวขจีอยู่ใกล้นิดเดียว สำหรับฉันในตอนนั้นมันช่างกว่างใหญ่ ไม่ต่างจากผืนป่า
ผู้คนต่างเรียกที่นี่ว่าคฤหาสน์ คงเพราะมันเป็นบ้านหลังใหญ่ จะว่าไปแล้วมันก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมากมายนัก ฉันวิ่งเล่นจนครบแล้วทุกที่ จนพ่อกับพี่ชายของฉันตั้งฉายาให้ฉันว่า 'ยัยแผนที่'
โถ่เอ๊ย ! ใครจะหลงทางในบ้านตัวเองกันเล่า ...
แล้วฉันก็นึกอะไรสนุกๆ ออก แต่จะเล่นคนเดียวก็คงจะไม่สาแก่ใจ เอาล่ะ ... ไปชวนพี่มาเล่นด้วยกันดีกว่า มันต้องสนุกแน่ๆ เลย หิหิ
ฉันวิ่งด้วยขาซึ่งสั้นกว่าตอนนี้มาก ก้าวถี่ๆ ลงบันไดไปชั้นล่าง มันเป็นบันไดกว้างตรงกลางบ้าน หมุนวนลงไปจนถึงห้องโถง พี่ชายของฉันเขาอยู่ตรงนั้น ที่เปียโนสีดำเงา ฉันไม่แปลกใจ เพราะมันเป็นสถานที่เดียวนอกจากเตียงนอนของเขา ที่เขาชอบไปสิงสถิตย์
"เอเดรี้ยน พี่มาเล่นสนุกกับฉันมั้ย" ฉันส่งน้ำเสียงตื่นเต้น ให้ลอยละลิ่วไปก่อนตัวเสียอีก
"เด็กดี ... เล่นอะไรเหรอ" เขาถาม ออกมาดุจชายแก่ทั้งๆ ที่โตกว่าฉันแค่สามปี
ปึก --- !!
------- (สู่โรงเรียน) ------
ฉันปิดสมุดบันทึกลงอย่างรีบๆ เดินไปแต่งตัวที่หน้ากระจก 'เธอเป็นใครกันนะ ... เด็กหญิงตัวน้อยคนนั้นหายไป กลายเป็นฉันที่ยืนอยู่ตรงนี้'
ฉันดูนาฬิกาที่ผนังห้อง กลัวเหลือเกินว่าฉันจะไปสาย ต้องรีบหน่อยแล้ว เดี๋ยวแม่นางลูซี่จะนั่งรอ ป่านนี้เธอคงมารับฉันแล้วละมั่ง ...
เธอเป็นเพื่อนของฉันเอง เรามักจะไปโรงเรียนด้วยกันทุกวัน บ้านของเธออยู่ฝั่งตรงข้าม คิดๆ ดูแล้ว ตั้งแต่เพื่อนกันมา ยังไม่เคยให้ของขวัญวันเกิดเธอเลยสักชิ้น ... น่าอายจัง ... แล้วมันก็ดันเป็นวันนี้ซะด้วยสิ
ฉันเริ่มนึกถึงกล่องของขวัญ ถามตัวเองว่าเธอชอบสีอะไร หรือกลิ่นแบบไหนที่เธอโปรด มีสถานที่เจ๋งๆ ที่ไหน ที่เธอยังไม่เคยไปมั้ย มือก็พลางก็หยิบชุดนักเรียนมาสวม กระโปรงกับเสื้อสูทสีเทา ถุงเท้ายาวๆ สีดำ ดูเคร่งขรึม นั่นแหละโรงเรียนของฉัน 'เชนต์ลูโอคอร์นเนีย'
แกร๊ก --- !!
ฉันปิดประตูห้อง สะพายกระเป๋า วิ่งลงบันไดกลางบ้าน ใต้ไฟระย้าอย่างรีบร้อน 'รอฉันแป๊ปหนึ่งนะ' ฉันคิด แต่ทันใดนั้นเอง เสียงเปียโนสุดแสนไพเราะก็ล่องลอยขึ้นมาในห้วงแห่งเสียววินาที มันฟุ้งไปในอากาศ ...
"ลูซี่ วันนี้โดดเรียนเป็นเพื่อนฉันวันหนึ่งนะ ฉันอยากไปเที่ยว" ฉันเอ่ยขอร้องอย่างสดชื่น หวังเต็มหัวใจว่าเธอจะตอบตกลง
"ไปสิ ... กำลังจะชวนเธอพอดีเลย" เธอตอบ รอยยิ้มสดใส แสนอ่อนโยน เจืออยู่ในใบหน้าของสาวหวานคนนี้ สวยหยดย้อยราวกับนางฟ้า ท่ามกลางลำแสงสีทองของดวงตะวันยามเช้า
------- (แทนใจของฉัน // รอยิ้มในสายลม) --------
ถนนสีเทา ทอดตัวออก ยาวไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ...
บรื้นนน --- !!
มอเตอร์ไซค์สี่สูบสีดำ แหวกว่ายผ่านทุ่งหญ้าสีเขียวและเปลวฝุ่นแห่งการเดินทาง ฉันซ้อนอยู่เบื้องหลังของลูซี่ ยามเธอสวมเสื้อหนังสีแดง เธอดูเท่ขึ้นมามาก ดุจกลายเป็นคนละคนกับสาวหวานที่ฉันเจอในทุกๆ เช้า
เธอทะมัดทะแมง มั่นใจ แม้สวมเพียงกระโปรงนักเรียน กับเสื้อสีแดงตัวเก่ง
บนความเร็วเช่นนี้ ทุกสิ่งกลับเชื่องช้าดุจหยุดนิ่ง เหมือนเป็นโลกนี้ ที่วิ่งผ่านวงล้อของเราไป วินาทีช่างยาวนาน การที่ฉันมีเพื่อนที่รู้ใจ คงเปรียบเหมือนพรวิเศษ ... ชื่นใจจริงๆ ที่ฉันมีเธอ 'ลูซี่'
ฉันโอบมือ ที่เดิมอยู่ที่เอวของเธอให้แน่นขึ้นอีกนิด พลางยิ้มละมุน ... "สุขสันต์วันเกิดนะ"
"ขอบใจนะ ... เอรี่" เธอตอบ พลางส่งยิ้มหวานมาตามสายลม ฉันเห็นมันที่กระจกมองหลัง
"ท่าทางถนนสายนี้ คงไม่ได้มีแค่เราสองคนแล้วล่ะ ... เธอเห็นเหมือนที่ฉันเห็นมั้ยเอรี่" ลูซี่เปลี่ยนสีหน้าอย่างกระทันหัน แม้ฉันยังไม่เข้าใจอะไรนัก แต่บางสิ่งกำลังจะเกิดขึ้น ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น