------- (๑) -------
ถ้าเป็นฉันที่กำลังร้องไห้ จะเป็นเธอได้ไหม ที่กอดฉันไว้
ถ้าเป็นฉันที่กำลังเปล่าเปลี่ยว จะเป็นเธอได้ไหมที่เคียงข้างฉัน
เป็นเธอที่ผ่านเวลาทุกทิวาราตรีไปด้วยกัน
เป็นเธอที่ใช้ลมหายใจร่วมกันกับฉัน
------- (๒) -------
ต้องมีเหตุผลด้วยหรือ เวลาที่เราจะรักใครสักคน
ต้องมีเหตุผลด้วยหรือที่เราจะเกลียดใครสักคน
มันก็แค่ "รัก" และ "เกลียด" เท่านั้นเอง ...
ชอบอธิบายกันจริงๆ เลยนะ ...
แล้วสุดท้าย มันสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้หรือไง
------- (เวลา // ผ่านแววตา) -------
ฉันอยู่ตรงนี้ไม่มีใครมองเห็น ... ที่ใต้ตู้ไม้สี่เหลี่ยม ... มันเป็นสีเขียวเหมือนผนังที่ทำจากไม้ของอาคารเรียนแห่งนี้ ไม่มีใครมาตามหาฉันเลย
ฉันคงจะอยู่คนเดียวอีกตามเคย ...
พอแล้ว ... ฉันไม่เล่นแล้ว เบื่อที่สุด โลกนี้ คำว่า "เพื่อน" มันหมายความว่าอะไรกัน ... ฉันก้าวเท้าออกมาจากเงามืดใต้ตู้ไม้สีเขียวใบนั้น เพื่อนคงอยู่ข้างนอกห้องเรียนกัน เอาล่ะ !!!
"ยัยหัวเปียมาแล้วโว้ย" ตั้มหัวโจกทักฉัน ...
"สวัสดี" ฉันไม่รู้จะพูดอะไร
ป้าบบ ------- !!
ฉันเจ็บจุก ล้มลงไปกองกับพื้น หายใจไม่ออก อันที่จริงมันออกมาอย่างสั้นๆ เหมือนฉันกำลังจะเป็นลม ทุกอย่างกลายที่สีเขียวสลับดำ แต่ก็ยังได้ยินเสียงของตั้มกับสมุน ถึงแม้มันจะลางเลือนก็ตามที
"ดีมากเขียว ตุ๊ยท้องมันแบบนั้นแหละ ท่าอะไรนะ" ตั้มถามพลางหัวเราะเยาะฉัน
"อะครอสวิงกิ้ง กูดูมาเมื่อวาน มึงดูรึยังสนุกนะ" เขียวตอบ ท่าทางภูมิใจน่าดู
"จับมันขึ้นมาดิ๊ มันแกล้งตายว่ะ" ตั้มสั่ง
"เฮ๊ย ... ลุกดิ ยัยเปีย ... อย่ามาสำออย" เขาพลางตวาดใส่ฉัน
เขียวกับป๋องที่ไม่ค่อยพูด ดึงฉันขึ้นสุดกำลัง ... มันเหมือนฉันโดนฟ้าผ่า ท้องของฉันเจ็บปวดไปหมด แต่ฉันก็ไม่มีแรงตะโกนบอกใคร ...
"ลูกถีบไรเดอร์ คิ๊ก" ตั้มกำลังจะโชว์ ท่าไม้ตายเด็ดของเขา หากโดนเข้าคงตายแน่ๆ ทำไมนะ พวกผู้ชายชอบเห็นฉันเป็นสัตว์ประหลาดในการ์ตูนไปได้
ป้าปป ------- !!
เสียงดังสนั่นกว่าคราวแรก แต่กลับเป็นตั้มที่ล้มทั้งยืน เด็กแว่นคนนั้นเป็นใครกันนะ ...
------- (ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ) -------
จนถึงตอนนี้ เขายังคงเฝ้าฉันอยู่ข้างเตียง นอนเฝ้าอยู่ ที่เตียงข้างๆ มีท่อน้ำเกลือที่แขน และมีผ้าพันแผลเต็มไปหมด เด็กแว่นคนนั้นยามไม่ได้ใส่แว่นดูน่ารักทีเดียว ทำไมเขาถึงมาช่วยฉันนะ ทั้งๆ ที่รู้ว่าพวกนั้นจะรุมแท้ๆ ...
ครูพยาบาลหมุนโทรศัพท์ไม่หยุด มันเหมือนจะไม่มีใครรับ เขาคงไม่มีเพื่อนเหมือนกับฉัน ฉันก็จะนอนเฝ้าเขาที่ข้างๆ เตียงของเขาไปอย่างนี้แหละ ... คุ้มจังเลยที่ฉันโดยแกล้ง คุ้มจริงๆ ...
------- (เป็นเพื่อนกันนะ) -------
"เธอ เธอ" เสียงใครเรียกฉันนะ ไม่คุ้นหูเลย
ภาพเด็กผู้ชายคนนั้นต่อยๆ ชัดขึ้นในดวงตา แม้ก่อนหน้านี้มันจะเบลอๆ แต่ฉันจำเขาได้ดีทีเดียว เขาคนนั้น คนที่เราต่างนอนเฝ้ากันและกัน ...
"ตื่นแล้วเหรอ" ฉันตอบไป พลางส่งยิ่ม
"ทีหลังอย่าไปยุ่งกับพวกมันนะ เดี๋ยวตาย" เขาบอกฉัน ให้ตายสิ ... เขาน่ารักจริงๆ ยามที่เขาเอาหมอนหนุนหัวออกแล้วนอนบนแขนซ้ายในท่าตะแคง ...
"เขาใจมั้ยเปีย" อึ๋ย ... ทำไมเรียกอย่างนี้ล่ะเนี่ย
"เธอชื่ออะไร" ฉันถาม
"แอน" เขาตอบสั้น
"ฉันชื่อแพรทิมาจันทร์นะ เรียกแพรเฉยๆ ก็ได้" ฉันตอบยาว อยากทอดบทสนทนานี้ให้ยาวออกไปอีกหน่อย
"เป็นเพื่อนกับฉันสักวันได้ไหม..." เขาถาม
"ถ้าอยากเป็นตลอดล่ะแอน" ฉันถามบ้าง
"พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่นะ เอาแค่วันนี้ก่อน" เขาตอบ สำหรับฉันแล้ว มันเป็นคำตอบที่ฟังแล้วกลับชวนให้ยิ่งสงสัย มากกว่าที่จะทำให้เกิดความเข้าใจซะอีก
"ได้สิ" ฉันไม่เซ้าซี้เขาอีก ...
------- (จบตอน) -------
ชอบเรื่องนี้มากๆๆ อ่านตอนที่ 1 แล้วอยากอ่านต่อตอนต่อไป ไม่อยากให้จบเร็วเลยค่ะ
ตอบลบ