------- (๑) ------
ทะเล คือที่ที่น้ำมีสีฟ้า ...
"พ่อครับ ... ผมอยากไปทะเลจัง"
"รอพ่อหายดีก่อนนะ"
"เมื่อไหร่พ่อจะหายล่ะครับ ผมอยากไปเร็วๆ หนิ"
-------- (๒) -------
หลับให้สบายนะครับ ... ที่นี่ทะเล
ผมโปรยพ่อตรงนี้นะครับ ... พ่อคงไม่ต้องป่วยอีกแล้ว
มันสงบ ... ไม่ทรมาน ... ผมจะอยู่นั่งตรงนี้เป็นเพื่อนพ่อเอง
ในที่สุดเราก็ได้มาด้วยกัน
------- (๓) -------
ภูเขาที่พ่อเคยขี่จักรยานเล่น ยังอยู่
แต่พ่อจากไปแล้ว
ฉันมองวิวที่พ่อถ่ายรูป จำกลิ่นของสายลมผ่านดวงตา
พ่อใช้ตาของผมมองมันได้นะครับ ... ผมจะมองแทนพ่อเอง
------- (๔) -------
พ่อร้องไห้ในชีวิตนี้แค่สองครั้ง ผมอยู่ครบทั้งสองครั้ง
มีเพียงหนึ่งจากสอง ที่โตพอจะกอดพ่อไว้
"เราไม่เหลืออะไรแล้วนะลูก เค้าจะมายึดแล้ว"
ผมโอบแน่น ทั้งที่นั่น ... และที่นี่ ทะเล
------- (๕) -------
ลาก่อนครับ ... แล้วพบกันที่ปลายขอบฟ้านะครับ
รอผมก่อน เดี๋ยวผมจะตามไปครับ
ฉันเคยพูดคำนี้กับเขา มากกว่าหนึ่งครั้ง
ผมเห็นพ่อลอยไปตามคลื่น ในที่สุด ...
------- (บางแสน // เขาสามุก) -------
ผมเกิดที่กรุงเทพฯ โตที่กรุงเทพฯ แต่เศษเสี้ยวหนึ่งของชีวิตเคยอยู่ที่บางแสน ตอนผมเรียนที่มหาวิทยาลัยบูรพา เคยคิดตอนเป็นเด็กว่าสักวันหนึ่งจะหนีจากพ่อไปให้ไกลๆ อยากไปเที่ยว และจะเที่ยวให้สาแก่ความรู้สึกที่เคยอัดอั้น ผมเป็นอิสระแล้ว ...
มันโกหกทั้งเพ ชายคนหนึ่งรอคอยผมอยู่ที่บ้าน ผมเรียนเพื่ออะไร เพื่ออนาคตที่ทอดทิ้งปัจจุบันหรือ "พ่อ .. อย่าโทรมานักได้มั้ย น่ารำคาญน่ะ ฟังไม่รู้เรื่องหรือไง" ผมพูดอย่างนั้นกับพ่อ ให้ตายสิ ...
ห้องสี่เหลี่ยมที่เขาอยู่ เวลาที่เขาใช้รอคอยผม ผมมักพูดว่าเดี๋ยวเรียนจบจะได้มีเวลาอยู่ด้วยกันแล้ว ทว่ามันไม่จริง พ่อชราเกินกว่าจะรอไหว
แต่เขาก็ยังรอ ... คนอื่นบนโลก มองยังไม่มองหน้าของผมเลย แต่เขาเอาเวลาที่เหลือน้อยมารอ ...
อยากชกหน้าตัวเองเป็นล้านครั้ง อยากขอโทษ ... ไม่ ... ไม่หรอกไม่อยาก ... อยากได้พ่อกลับมามากกว่า ต่อให้อายุของผมสั้นลงผมก็ยอม
แต่มันคงไม่ได้ ... ใช่มั้ย ... ผมน่าจะกอดเขาให้นานกว่านี้สินะ
ผมกลับมาที่บ้านหลังเรียนจบ ใช้เวลาอยู่กับเขาในช่วงโค้งสุดท้ายของชีวิต ค่ำหนึ่งมีโทรศัพท์เข้ามา เป็นพ่อเอง เสียงของเขาสั่นเครือฟังไม่ได้ศัพท์ ผมไม่ได้วางหู และก็ไม่พูดอะไรต่อ นอกจากฟังเสียงลมหายใจของชายชราคนหนึ่งที่น้ำกำลังท่วมปอด ...
คืนนั้นผมอยู่กับเขาเป็นคืนสุดท้าย
------- (การให้ที่ยิ่งใหญ่) -------
"ลูกอยากได้ทีวีมั้ย"
"ก็ดีนะครับ พ่ออาจจะเหงา"
"พ่ออยากนั้งดูเป็นเพื่อนลูกมากกว่า"
"เอาไว้พ่อมีตังค์จะซื้อให้นะลูก เอาจอใหญ่ๆ เลยนะ"
มันเป็นคำพูดของคนชราคนหนึ่ง เขาให้ผมซะจนชินใจ ทั้งเวลา เงิน และลมหายใจ ไม่น่าแปลกที่ผมคิดถึงเขาตลอดเวลา ไม่เคยลืมภาพรอยยิ้มของชายไร้ฟันคนนั้น ...
เราทั้งคู่ไม่ร่ำรวยอะไร
เราทั้งคู่อาจไม่ใช่คนดีมากนัก
แต่เราก็ดีใจที่ได้เรียก
"พ่อครับ" --- !!
"ไอ้ลูกชาย" --- !!
ผมเหมือนเขาจริงๆ ทั้งที่คิดมาตลอดว่าเราต่างกัน ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น