"บอกมาก่อน" เธอมักจะพูดคำๆ นี้ออกมา เวลาที่เธออยากให้ผมบอกรัก มันมักจะมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
ขณะที่ผมกำลังกินข้าวและคิดงาน "บอกมาก่อน" ขณะที่ผมกำลังง่วงนอน "บอกมาก่อน" ขณะที่ผมกำลังตอบคำถามที่เธอเป็นคนถามเอง "บอกมาก่อน" ขณะที่กำลังเข้าห้องน้ำ ไปขี้ "บอกมาก่อน" ขณะที่กำลังเล่นเกมส์ และตัวละครของผมกำลังจะตาย "บอกมาก่อน" งานศพญาติกำลังฟังพระสวด "บอกมาก่อน"
ให้ตายสิ นี่เธอจะขาดความอบอุ่นอะไรขนาดนั้น บางทีฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจความคิดของเธอเท่าไหร่
ผม : อ้อต้องไปทำงานที่ไม่ได้เป็นหน้าที่อ้อ ไม่งั้นอ้อก็จะเครียด เพราะทุกงานก็จะมาลงที่อ้อ อ้อจะเป็นทางเลือกของคนที่ไม่อยากทำงานของตัวเอง ถ้าอ้อจะโดนไล่ออกเพราะอ้อทำในสิ่งที่ถูก ...
อ้อ : บอกมาก่อน !?!
ผม : ไรของแกเนี่ย ??
อ้อ : บอกเค้ามาก่อน แกรู้อยู่แล้วนี่
ผมกลอกตาด้วยความเซ็ง ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ฟังที่ผมพูดอยู่รึเปล่า ทำไมน่ะเหรอ เพราะถ้าเธอไม่ฟัง มันก็จะเกิดปัญหาเดิม และเธอก็จะมาปรึกษาเรื่องเดิมกับผมอีก และผมก็จะพูดเรื่องเดิม
กระนั้นผมก็รู้ว่าปัญหาทุกอย่างของเธอมันจะหายไป เมื่อเธออยู่ใกล้ผม เธอไม่ต้องการทางแก้มันด้วยซ้ำ เธอพอใจแค่ได้ยินเสียงผมพูดอะไรบางอย่าง เธอไม่จำเป็นต้องเข้าใจมันก็ได้ และสิ่งที่เธอต้องการมีเพียงสิ่งเดียว เธอรู้ว่ามันทรงพลังมาเพียงพอที่จะทำให้เธอผ่านทุกสิ่งไปได้ เธอมั่นใจในสิ่งหนึ่ง เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น และเธอไม่ต้องการอะไรอีก มันคือคำสั้นๆ ที่เรียกว่า "รัก"
ตอนนั้นผมไม่ได้บอกเธอไปว่าผมรู้สึกอย่างไร แต่แน่นอนผมไม่ลืม ผมเก็บเอามันมาคิด ใคร่ครวญอย่างดี และผมเห็นภาพ
ผม : 'เหลือคำสุดท้ายแกไม่กินอ่ะ' ผมพูดขณะที่เธอตักคำสุดท้ายใส่ช้อน และพยายามจะป้อนผม เธอรบเร้าจนออกแนวน่ารำคาญด้วยซ้ำ
อ้อ : 'ไม่อ่ะ เค้าอยากให้แกกิน' เธอตอบมันออกมาอย่่างที่เธอไม่ต้องคิด เธอมักจะบอกว่าเธออิ่มแล้ว ทั้งที่จริงๆ แล้วผมรู้ดีกว่าใครว่าที่เธอทำก็เพียงเพราะอยากให้ผมได้กินสิ่งที่ผมอยากกิน
นั่นคือเธอมักจะไม่สบายใจถ้าต้องเห็นผมไม่ได้กิน ซึ่งผมกินส่วนของผมหมดไปแล้ว แต้เธอก็ยื่นส่วนของเธอให้ผมอย่างไม่ลังเล
ผม : 'แกกินเกี๊ยวไปกี่ชิ้นแล้ว ??' ผมถามด้วยความโกรธ
อ้อ : เค้ากินไป ๒ ชิ้น
ผม : 'แกแน่ใจนะ !! ทำไมแกไม่สลับกันกินกับชั้นอ่ะ ชั้นอยากกินนะเว้ย' ผมตะคอกเธอกลางร้าน เธอร้องไห้ และเดินจากไป
ผมคิดถึงเรื่องราวเหล่านี้อยู่ทั้งคืน ผมนอนพลิกตัวไปมาท่ามกลางความเดียวดายของราตรี ภาพเหล่านั้นทำลายความเงียบเหงาและทำให้ผมเป็นสุขสงบเมื่อผมรู้ว่าคนไม่ดีอย่างผมได้มีโอกาสเป็นแฟนกับนางฟ้า รักคือสิ่งที่ทำให้เราดำรงอยู่ สำหรับผมเธอเหนือกว่าใครๆ ในโลกนี้จะหาคนรักผมเท่าเธอคงไม่มี และให้ตายสิ !! ถ้าผมตาดูดีๆ เธอจะอยู่ที่เดิม รอคอยที่จะป้อนผมเหมือนวันวาน โดยไม่ต้องพึ่งพาคำสัญญาใดๆ ไม่ต้องพึ่งพาพันธนาการใดๆ ทั้งสิ้น เพราะความรักคืออิสระภาพ
ผมตื่นมาตอนเช้าและพิมพ์ข้อความหนึ่งในใจของผมเพื่อส่งไปให้เธอ ผมพูดว่า "ช่่าย ฉันรักแก" หนึ่งคำสั้นๆ ที่ผมใคร่ครวญมาแล้วอย่างดีแล้ว
ขณะที่ผมกำลังกินข้าวและคิดงาน "บอกมาก่อน" ขณะที่ผมกำลังง่วงนอน "บอกมาก่อน" ขณะที่ผมกำลังตอบคำถามที่เธอเป็นคนถามเอง "บอกมาก่อน" ขณะที่กำลังเข้าห้องน้ำ ไปขี้ "บอกมาก่อน" ขณะที่กำลังเล่นเกมส์ และตัวละครของผมกำลังจะตาย "บอกมาก่อน" งานศพญาติกำลังฟังพระสวด "บอกมาก่อน"
ให้ตายสิ นี่เธอจะขาดความอบอุ่นอะไรขนาดนั้น บางทีฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจความคิดของเธอเท่าไหร่
ผม : อ้อต้องไปทำงานที่ไม่ได้เป็นหน้าที่อ้อ ไม่งั้นอ้อก็จะเครียด เพราะทุกงานก็จะมาลงที่อ้อ อ้อจะเป็นทางเลือกของคนที่ไม่อยากทำงานของตัวเอง ถ้าอ้อจะโดนไล่ออกเพราะอ้อทำในสิ่งที่ถูก ...
อ้อ : บอกมาก่อน !?!
ผม : ไรของแกเนี่ย ??
อ้อ : บอกเค้ามาก่อน แกรู้อยู่แล้วนี่
ผมกลอกตาด้วยความเซ็ง ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ฟังที่ผมพูดอยู่รึเปล่า ทำไมน่ะเหรอ เพราะถ้าเธอไม่ฟัง มันก็จะเกิดปัญหาเดิม และเธอก็จะมาปรึกษาเรื่องเดิมกับผมอีก และผมก็จะพูดเรื่องเดิม
กระนั้นผมก็รู้ว่าปัญหาทุกอย่างของเธอมันจะหายไป เมื่อเธออยู่ใกล้ผม เธอไม่ต้องการทางแก้มันด้วยซ้ำ เธอพอใจแค่ได้ยินเสียงผมพูดอะไรบางอย่าง เธอไม่จำเป็นต้องเข้าใจมันก็ได้ และสิ่งที่เธอต้องการมีเพียงสิ่งเดียว เธอรู้ว่ามันทรงพลังมาเพียงพอที่จะทำให้เธอผ่านทุกสิ่งไปได้ เธอมั่นใจในสิ่งหนึ่ง เพียงสิ่งเดียวเท่านั้น และเธอไม่ต้องการอะไรอีก มันคือคำสั้นๆ ที่เรียกว่า "รัก"
ตอนนั้นผมไม่ได้บอกเธอไปว่าผมรู้สึกอย่างไร แต่แน่นอนผมไม่ลืม ผมเก็บเอามันมาคิด ใคร่ครวญอย่างดี และผมเห็นภาพ
ผม : 'เหลือคำสุดท้ายแกไม่กินอ่ะ' ผมพูดขณะที่เธอตักคำสุดท้ายใส่ช้อน และพยายามจะป้อนผม เธอรบเร้าจนออกแนวน่ารำคาญด้วยซ้ำ
อ้อ : 'ไม่อ่ะ เค้าอยากให้แกกิน' เธอตอบมันออกมาอย่่างที่เธอไม่ต้องคิด เธอมักจะบอกว่าเธออิ่มแล้ว ทั้งที่จริงๆ แล้วผมรู้ดีกว่าใครว่าที่เธอทำก็เพียงเพราะอยากให้ผมได้กินสิ่งที่ผมอยากกิน
นั่นคือเธอมักจะไม่สบายใจถ้าต้องเห็นผมไม่ได้กิน ซึ่งผมกินส่วนของผมหมดไปแล้ว แต้เธอก็ยื่นส่วนของเธอให้ผมอย่างไม่ลังเล
ผม : 'แกกินเกี๊ยวไปกี่ชิ้นแล้ว ??' ผมถามด้วยความโกรธ
อ้อ : เค้ากินไป ๒ ชิ้น
ผม : 'แกแน่ใจนะ !! ทำไมแกไม่สลับกันกินกับชั้นอ่ะ ชั้นอยากกินนะเว้ย' ผมตะคอกเธอกลางร้าน เธอร้องไห้ และเดินจากไป
ผมคิดถึงเรื่องราวเหล่านี้อยู่ทั้งคืน ผมนอนพลิกตัวไปมาท่ามกลางความเดียวดายของราตรี ภาพเหล่านั้นทำลายความเงียบเหงาและทำให้ผมเป็นสุขสงบเมื่อผมรู้ว่าคนไม่ดีอย่างผมได้มีโอกาสเป็นแฟนกับนางฟ้า รักคือสิ่งที่ทำให้เราดำรงอยู่ สำหรับผมเธอเหนือกว่าใครๆ ในโลกนี้จะหาคนรักผมเท่าเธอคงไม่มี และให้ตายสิ !! ถ้าผมตาดูดีๆ เธอจะอยู่ที่เดิม รอคอยที่จะป้อนผมเหมือนวันวาน โดยไม่ต้องพึ่งพาคำสัญญาใดๆ ไม่ต้องพึ่งพาพันธนาการใดๆ ทั้งสิ้น เพราะความรักคืออิสระภาพ
ผมตื่นมาตอนเช้าและพิมพ์ข้อความหนึ่งในใจของผมเพื่อส่งไปให้เธอ ผมพูดว่า "ช่่าย ฉันรักแก" หนึ่งคำสั้นๆ ที่ผมใคร่ครวญมาแล้วอย่างดีแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น