โลกหมุนไปอย่างนิ่งๆ เราแทบไม่รู้สึก คนก็เดินสวนกันไปมาอย่างไม่รู้ เรื่องใหญ่บางเรื่องเคลื่อนตัวไปข้างหน้าแต่ไม่ยักกะมีใครรู้สึก
ใครบางคนต้องฝังความเหน็ดเหนื่อยเอาไว้ในเม็ดเหงื่อ เขาต้องฝังความเศร้าเอาไว้ในหยดน้ำตา ใครคนนั้นต้องฝังความทรมานทั้งสิ้นเอาไว้ในบาดแผลเลือนๆ เพื่อประคองใครบางคนเอาไวัให้นานที่สุด
คนก็เดินสวนกันไปมา พวกเขาไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น เงาเย็นๆ พาดผ่านไปบนร่างสองร่างนั้น แต่ร่างเล็กใหญ่คู่นั้นหาได้หวาดกลัว เพราะเขามีรักที่งดงาม รักที่มอบให้กันและกัน รักที่ทำลายทุกความจำกัด ทำลายทุกพันธนาการ ทำลายทุดเงื่อนไข
เด็กชายคนนั้นปลอดภัยอยู่ในอ้อมอกของแม่ เขาหลับตาลงด้วยความวางใจ "แม่จะไม่ทิ้งเราแน่ๆ"
น่าแปลก ... ที่พอเราไม่เหลืออะไร เราถึงจะเห็นความรักชัดเจน ความรักซ่อนตัวเองจากผู้ที่ไม่แสวงหา จากผู้ที่ไม่เห็นคุณค่า ความรักเป็นเพื่อนกับผู้ที่เห็นคุณค่า และให้ราคาที่สูง บางครั้งการจะรักใครสักอาจจะต้องเดิมพันด้วยชีวิต อาจจะต้องเป็นผู้ให้แม้เราจะไม่เหลืออะไร อาจจะต้องยืนหยัดแม้อาจจะล้มลงเต็มแก่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น