ยังมีเด็กหญิงคนหนึ่งอาศัยอยู่ในบ้านของผม บ้านที่กาลครั้งนั้นเคยมีชายแก่คนหนึ่งอาศัยอยู่ นับตั้งแต่ชายแก่คนนั้นสิ้นลมไป ก็คล้ายว่าพระเจ้าจะประทานเด็กหญิงคนนี้มาให้ เธอเป็นมากกว่าเพื่อน เป็นมากกว่าแฟน เธอเป็น 'ยัยหมีจอมเขมือบ' คู่ชีวิตของผม
"เมื่อวานวันอะไร"
"วันศุกร์ไง แกไม่มีปฏิทินหรือไง"
"ไม่ใช่ ... เมื่อวานวันอะไร"
"เอ๊ะ ... ก็ฉันบอกว่าวันศุกร์ไง ... แกเปิดเน็ตดูก็ได้นี่"
...................................................................................................................................................................................................................... แก .............. ฉันว่าแล้ว .... แกลืมจริงๆ ด้วย ....
ความเงียบกลืนกินเราทั้งสอง หยดน้ำใสไหลอาบแก้มของเธอ ในชีวิตของเธอไม่ได้อยากให้ใครจดจำ โลกนี้ไม่ต้องรู้จักเธอก็ได้ เธอไม่ต้องมีเพื่อน ไม่ต้องคบกับใครก็ได้ มีเพียงแค่คนๆ หนึ่งที่เธออยากอยู่ในความทรงจำของเขา อยากให้เขาจำวันๆ หนึ่ง วันที่สำคัญสำหรับเธอหนึ่งวันในหนึ่งปี ... ไม่มากกว่านั้น
ทั้งๆ ที่ผมจำมันได้แต่ผมก็แกล้งลบมันออกจากความทรงจำ ผู้ชายเฉยชาอย่างผมทำลายความหวังของเธอ เขาคนนั้นเฝ้าดูมันมอดไหม้ไปตรงหน้า
"ทำไมฉันต้องมาเป็นแฟนคนอย่างแกนะ ทำไมฉันไม่ตายๆ ไปซะ ฉันขอมากไปหรือไง"
"เปล่านี่"
เราไม่พูดอะไรกันอีก ห้องที่เคยมีเสียงหัวเราะมันเงียบงันลงไปในทันที เธอกอดเข่าร้องไห้แล้วซับน้ำตามตัวเองด้วยหมอน ไม่ใช่ที่ไหล่ผมเหมือนทุกที ผมยังคงเฝ้าหมอเธออย่างใจเย็น แต่ไม่พูดอะไร เหมือนผมจะไร้ความรู้สึก แต่ก็เปล่ามันไม่ใช่อย่างนั้น ...
ผั่วะ !!
เธอฟาดหมอบลงที่โต๊ะทำงาน ข้าวของกระจาย ไปคนละทิศคนละทาง เธอซัดละอองของความแค้นเคืองให้ปลิวไปทั่วบรรยากาศห้อง เธอมองหน้าผมเหมือนเฝ้ารอบางสิ่ง ตาแดงๆ คู่นั้นยังคงรอบางสิ่ง
ชายแกล้งโง่คนหนึ่งไม่พูดอะไร
เธอเดินออกไปที่ริมระเบียงขังตัวเองอยู่ในนั้น ล๊อคประตูกอดเข่าอยู่คนเดียว ทั้งที่สิ่งที่เธอต้องการจริงๆ มันตรงกันข้าม ผมยิ้มในใจอย่าที่ชายแกล้งทั่วไปโง่พึงกระทำ
อีกนิดเดียว ....
เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำมูกไหลพักใหญ่ มันก็แห้งไปในที่สุด ผมเดินไป นั่งลงข้างๆ เธอ รั้งตัวเธอเข้ามากอดเพื่อบอกคำบางคำที่คิดมาอย่างดีแล้ว
"ไม่มีใครลืมวันเกิดแกหรอก ตอนนี้แกยี่สิบห้าแล้วนะ แต่ดูยังไงแกก็เหมือนเด็กแปดขวบอยู่ดี"
"อันที่จริงแกก็ลืมวันที่ 11 เหมือนกันนะ แต่ช่างมันเหอะ ไม่ต้องมีใครจำมันอ่ะดีแล้ว คนอวยพรเป็นพิธีน่ารำคาญจะตาย ฉันอ่ะ .... ไม่อยากทำแบบที่คนอื่นเขาทำกันหรอกนะ"
"แค่บอกว่าสุขสันต์วันเกิดมันยากนักหรือไง ฉันเป็นแฟนแกนะ"
"อืม ... ยากว่ะ ... นั่งข้างแกง่ายกว่าเยอะเลย ฉันพูดไม่ค่อยเก่งอ่ะเรื่องแบบนั้น แต่ฉันอยู่เป็นเพื่อนแกเก่งนะ เวลาแกแย่ๆ อ่ะ"
เธอมองหน้าผม ช่าย ... เธอเป็นแฟนผมยังคงเป็น และก็จะเป็นไปอีกนาย เธอเป็นเด็กผู้หญิงคนนั้นที่ผมจะนั่งอยู่ข้างไปจนวันสุดท้ายของผม เรารู้จักกันมากกว่านั้น เรารักกันมากกว่าแค่ 'สุขสันต์วันเกิด' อันที่จริงเราคือคนคนเดียวกันผมสัมผัสได้ แค่นั้นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการจริงๆ หรอก
ฟืดดด !!
ไหล่ของผมยังคงเป็นที่ซับน้ำตากับขี้มูกของเธออีกเช่นเคย เวลาที่เรานั่งด้วยกันนี่แหล่งของขวัญวันเกิดที่เธอต้องการที่สุด ผมรู้ ... ชายที่พูดไม่เป็นอย่างผมรู้ข้อนี้ดี
เรายิ้มและให้เวลาครู่หนึ่งในอ้อมกอดของกันและกัน
เรายิ้มและให้เวลาครู่หนึ่งในอ้อมกอดของกันและกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น