วันที่เป็นวันที่ 14 แล้วตั้งแต่เธอกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ห้องสี่เหลี่ยมที่ใช้เป็นที่อาศัยนั้นกว้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
มันเหน็บหนาวและอ้างว้างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ... เห็นได้ชัด ... จริงสินะ
เสียงเพลงไม่อาจช่วยคลายเหงาได้ และเสียงของเพื่อนๆ ในสายโทรศัพท์ ก็ไม่อาจบรรเทาความเงียบงัน ผมอยู่คนเดียวไม่ว่าจะมองจากมุมไหน
ทั้งที่เพิ่งจะคุยกันไม่เมื่อวาน แต่มันเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไร
“แกทำอะไรอยู่” เธอถาม
“ก็ ... ทำงาน เหมือนเดิมแหละ” ผมตอบไป
“กินไรยัง” เธอถาม
“กินแล้ว” ผมตอบ
“อยู่ไหน” เธอถาม
ผมงงกับคำถามของเธอเพราะผมรู้ว่าเธอรู้อยู่เต็มอกถึงคำตอบเหล่านี้ ผมไม่เคยนั่งทำงานนอกบ้าน แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“อยู่กับใคร” เธอถาม
“แกถามเรื่องเดิมทุกวันทั้งๆ ที่รู้ว่าฉันจะตอบว่าอะไร คือ ถ้าแกไม่มีเรื่องจะคุยก็ไม่ต้องโทรมาก็ได้เว้ย ...” ผมตอบไปด้วยอารมณ์เฉยชาเหมือนอย่างที่เคยทุกทีเป็น ผมไม่ได้โกรธเธอเลยแม้แต่น้อย
“คือไม่ได้โกรธอะไรนะ แต่แกไม่ต้องโทรมาเป็นพิธีก็ได้ อยากคุยจริงๆ ก็โทรมา แล้วคุยอย่างคนรักกันเขาทำกันน่ะ” ผมพูดขยายความ
“แค่นี้นะ ... ฉันไม่มีอะไรจะพูดอ่ะ จะนอนแล้ว” เธอบอก
“อืม” ผมไม่รั้งเธอ
นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงที่น้ำกำลังท่วมกรุงเทพฯ ในช่วงที่ใครบางคนพังคันกั้นน้ำ ในช่วงที่ใครบางคนเพิ่งจะสูญเสียหมาของเขาไป ในช่วงที่ใครบางคนหาซื้อสารส้มไม่ได้ หรือแม้แต่ใครบางคนเพิ่งตายเพราะโดนไฟดูด ทั้งมันเกิดขึ้นในเวลาไล่เลี่ยกัน
หนึ่งวินาทีของโลกใบนี้ช่างยาวนาน ... ผมคิด
คืนนี้คนพูดน้อยอย่างผมจะส่งข้อความไปบอกแฟนผมว่า ‘ฉันอยากเห็นหน้าแกจัง อยากนั่งข้างๆ แกเหมือนอย่างที่เพิ่งทำเมื่อไม่นานมานี้’ ใช่ ... ผมไม่ได้พูดคำว่าคิดถึง
น่าแปลกนะที่ผมไม่ถนัดที่จะแสดงมันออกมา เป็นคนเฉยชาและแข็งกระด้างในสายตาของคนรัก แต่ดันเป็นคนโรแมนติกสำหรับคนที่รู้จักกันห่างๆ
มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ ...
ผมตั้งคำถามทั้งที่ผมรู้คำตอบนั้นอยู่แล้ว แน่นอนผมรักแฟนผมมาก มากกว่าหลายๆ อย่าง และสำหรับผมการแสดงออกของผมมันมักจะแตกต่างออกไป
ผมรู้ตัวขณะที่เฝ้ามอง ‘ยัยหมีจอมเขมือบ’ นอนหลับ เธอหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน และเก็บความรู้สึกต่างๆ ไปฝันต่อ มีบ้างที่เธอละเมอ ... ละเมอว่าผมไม่รักเธอ
‘เราเดินมาไกลเกินกว่าเส้นของความรักแบบเด็กๆ แล้วนะรู้มั้ย’ อีกไม่นานก็จะมีใครบางคนเรียกเธอว่าแม่แล้วนะ ผมคิด
ความรักไม่ได้มีให้เรารับรู้เพียงแค่คำพูดเท่านั้นนี่นา และการไม่ได้ใช้คำว่ารัก ก็ไม่ได้แปลว่าเธอจะหมดสภาพจากการเป็นโลกทั้งใบของฉันซะหน่อย
อยากให้เธอหลับตาอยู่ แล้วนิ่งๆ สักพักจัง เธอจะได้ยินเสียงจากผู้ชายคนหนึ่ง เขาจะพูดบางคำกับเธอ เธอจะรู้ว่าที่ริมฝั่งทะเล ยังมีเสียงคลื่นที่พยายามบอกรักดวงดาวอยู่ไกลๆ
ยังมีหมาตัวหนึ่งที่เห่าเครื่องบินอย่างไม่เลิกรา ยังมีคนบ้าที่รักเธออยู่ห่างๆ มีผู้ชายประหลาดที่มองเธอตอนเธอหลับ และตื่นมาเพื่อทำกับข้าวให้เธอกิน ปีแล้วปีเล่าที่มันจะผ่านไป
ไม่ใช่ว่าฉันไม่รักเธอหรอกนะ ...
ผมคิด ผมเห็นภาพ ผมจินตนาการขณะมองภาพวาดตลกๆ ของเธอในกระดาษเอสี่ใช้แล้วแผ่นหนึ่ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น