สตรีผู้นั่งประคองลูกชาย

โลกหมุนไปอย่างนิ่งๆ เราแทบไม่รู้สึก คนก็เดินสวนกันไปมาอย่างไม่รู้ เรื่องใหญ่บางเรื่องเคลื่อนตัวไปข้างหน้าแต่ไม่ยักกะมีใครรู้สึก 

ใครบางคนต้องฝังความเหน็ดเหนื่อยเอาไว้ในเม็ดเหงื่อ เขาต้องฝังความเศร้าเอาไว้ในหยดน้ำตา ใครคนนั้นต้องฝังความทรมานทั้งสิ้นเอาไว้ในบาดแผลเลือนๆ เพื่อประคองใครบางคนเอาไวัให้นานที่สุด 

คนก็เดินสวนกันไปมา พวกเขาไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น เงาเย็นๆ พาดผ่านไปบนร่างสองร่างนั้น แต่ร่างเล็กใหญ่คู่นั้นหาได้หวาดกลัว เพราะเขามีรักที่งดงาม รักที่มอบให้กันและกัน รักที่ทำลายทุกความจำกัด ทำลายทุกพันธนาการ ทำลายทุดเงื่อนไข 

เด็กชายคนนั้นปลอดภัยอยู่ในอ้อมอกของแม่ เขาหลับตาลงด้วยความวางใจ "แม่จะไม่ทิ้งเราแน่ๆ" 

น่าแปลก ... ที่พอเราไม่เหลืออะไร เราถึงจะเห็นความรักชัดเจน ความรักซ่อนตัวเองจากผู้ที่ไม่แสวงหา จากผู้ที่ไม่เห็นคุณค่า ความรักเป็นเพื่อนกับผู้ที่เห็นคุณค่า และให้ราคาที่สูง บางครั้งการจะรักใครสักอาจจะต้องเดิมพันด้วยชีวิต อาจจะต้องเป็นผู้ให้แม้เราจะไม่เหลืออะไร อาจจะต้องยืนหยัดแม้อาจจะล้มลงเต็มแก่

บุรุษผู้ยืนเปิดเพลงด้วย "บีบี"

คนเราบางคนนี่มันเจ๋งเนอะ ! ทั้งที่ล้มทั้งยืนไม่รู้กี่ครั้ง แต่ก็พยายามลุกขึ้นยืนใหม่ทุกครั้ง กลับไม่ถอดใจ ไม่เสื่อมศรัทธาในสิ่งที่ตั้งความหวังเอาไว้ 

เราจะมีชีวิตอยู่บนโลกกลมๆ นี้ นานเท่าไหร่กัน ??

เราจะได้เห็นเพื่อนๆ ได้อยู่กับครอบครัว ได้กินข้าวกับคนคนนั้นได้อีกกี่มื้อกัน กี่มื้อนะ ที่เราจะมีแรงกินมันด้วยตัวเอง คิดอย่างนี้ก็รู้เลยว่าช่วงเวลาวัยหนุ่มสาวของเรามันช่างสั่นจริงๆ ฉันคิดมันหลังจากได้เห็นเขาคนนั้น 

เขาเป็นชายตัวเล็กคนหนึ่งที่ฝันอยากจะเป็นดีเจ ทุกๆ วัน ตอนเย็นๆ เขาจะลากรถเข็นที่มีลำโพงติดอยู่ไปตามทางทางเท้า มันอยู่แถวประตูน้ำนี่เอง 

เมื่อเจอที่เหมาะๆ เขาจะหยุดรถ และเริ่มต้นจัดรายการวิทยุของตัวเอง เขาจะเปิดเพลงและพูดด้วยคำพูดละมุน ด้วยวาจาสุภาพ ชวนให้นึกถึงรายการวิทยุเก่าๆ สมัยเพลงลูกกรุง 

"ที่จบไปนะชื่อเพลงว่า ขอเป็นตัวเลือก ของวงกะลาครับ หากเรารักใครสักคน บางครั้งเราก็ไม่ได้อยากเป็นคนที่สำคัญของเขาเสมอไปครับ เพราะว่าไม่ว่าอย่างไร เขาก็ยังคงเป็นคนสำคัญสำหรับเราเสมอครับ"

เขาพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ นุ่มๆ แสนอ่อนโยน สิ่งเหล่านี้ซ่อนตัวอยู่ในชายวัยกลางคนท่าทางคล้ายพี่เสกโลโซคนหนึ่ง 

เขาคงผ่านอะไรมาเยอะ คงเป็นตัวเลือกที่หลายคนไม่เลือก กระนั้นเขาก็ยังคงให้ความสำคัญกับคนอื่น แม้ว่าจะเป็นได้แค่ ... ก็ตาม 

เขาเปิดเพลงให้โลกใบนี้ได้กระชุ่มกระชวย ได้ยิ้ม และได้รู้สึก จากเพลงในชีวิตของเขามันไหลไปสู้ดวงใจของใครบางคน เขาเป็นที่จดจำ มีตัวตนอยู่ และสว่างไสวอยู่ท่ามกลางเงามืดดำของความสิ้นหวัง

เขาคงเคยล้ม คงเคยบาดเจ็บเหมือนเรา คงจะต้องร้องไห้ และรู้สึกว่าตัวเองอยู่คนเดียวเหมือนเรา แต่ที่แตกต่างคือเขายังคงเดินต่อไป อย่างไม่มีเงื่อนไข

สำหรับฉันเขาคืออิสระภาพ เขาเหมือนกำลังใจ เขามีความหมายท่ามกลางโลกที่มึนงงใบนี้ สิ่งที่เขาคิดมันยืนยงไม่ว่าจะผ่านไปกี่แดดฝน หรือกี่ทิวาราตรี 

แน่ล่ะ ก็คนเก่งเขาไม่จำเป็นต้องมานั่งป่าวกระกาศว่าตัวเองเก่งนี่