ผมหยิกของผมปลิวตัวเองไปตามสายลมเค็มๆ 'ที่นี่ ... หาดบางแสน' ไม่รู้เพราะความคะนอง หรือแรงบันดาลใจอะไรที่ส่งผมให้จากเมืองกรุงบ้านเกิดของผมมาอยู่ที่นี่
ผมนั่งชันขาริมหาด เสียงคลื่นเป็นเพื่อน แม้มันจะไม่สะเทือนใจนัก แต่ก็เพียงพอสำหรับทำลายความเหงา 'เป็นสุข สุนทรีย์ ไปกับบรรยากาศนี้ ท่ามกลางราตรี'
ผมหายใจเข้าลึกๆ ฟืดดด --- !!!
หืม ... กลิ่นสาหร่ายเน่าที่แสนจะคุ้นเคย โอเค ยังไม่ค่อยเสียอารมณ์เท่าไหร่ ... ผมคิดย้อน ถึงช่วงเวลาในชีวิตที่ผ่านมาแต่ละปี
เมื่อหลายปีที่แล้ว ผมก็นั่งตรงนี้ ในฐานะนักศึกษามอบูรพา ตอนนี้จบแล้ว กลับมานั่งในฐานะเจ้าของรายการวิทยุ ในฐานะคนธรรมดาที่เลือกเดินตามความฝัน จำได้ว่าทุกครั้งที่มานั่งตรงนี้ จะต้องเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิตทุกที ซึ่งพอได้มาคิดที่นี่ก็จะพบกับคำตอบ ทุกครั้ง ใจลึกก็กลัวว่าสิ่งที่ทำอยู่มันจะเป็นแค่ความตั้งใจที่ทำไปได้สักพักแล้วเลิกหรือไม่ แต่คลื่นในทะเลก็กระซิบบอกผม
"เธออย่ากลัวเลย มันจะดีเอง เพราะความตั้งใจดีขอเธอ สักวันหนึ่งสังคมจะเข้าใจ"
"ฉันซัดที่หาดทรายทุกวัน สักวันหนึ่งพระจันทร์ก็คงได้ยินเช่นกัน"
คำปลอบใจจากเกลียวคลื่นผู้แสนอาภัพทำให้ผมได้คิด มันย้ำผมถึงอะไรบางอย่าง ความรักดั้งเดิม ที่ผมมีให้สังคม แรงขับเคลื่อนที่ทำให้ผมเอาชนะความลังเล และมาจัดรายการนี้ ครั้งนี้ความรักดั้งเดิมจะพาผมผ่านไปได้ ผมสบายใจขั้นมาก
"พระจันทร์ เกลียวคลืนน่ะ ... เค้ารักเธอมากเลยรู้มั้ย"
ผมตะโกนด้วยเสียงดัง หวังจะส่งเสี้ยวหนึ่งของความพยายามให้ไปถึงพระจันทร์ อดตอบแทนพระคุณของเพื่อนคนนี้ไม่ได้จริงๆ 'เอาล่ะ คืนนี้นอนนี่ละกัน'
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น